Матылёк і Жарабя (чытае Ліка Пташук) - Произведения Татьяны Домарёнок-Кудрявцевой
Матылёк і Жарабя (чытае Ліка Пташук)
Матылёк і Жарабя (чытае Ліка Пташук)
Цудоўным летнім ранкам на чыстае блакітнае неба ўзышло яскравае Сонейка. Яно асвяціла палі, лясы, балоты і пагоркі, потым зазірнула на знаёмую лясную палянку. А там ужо ўсе прачнуліся: кветачкі павярнулі да святла сімпатычныя вясёлыя тварыкі, засакаталі конікі, загудзелі пчолкі і жучкі.      – Якая сёння палянка вясёлая! – усміхнулася Сонейка і адправіла да яе свае маленькія тоненькія залацістыя праменьчыкі. Хай яны там паскачуць ды пагуляюць. На палянцы цяпер так добра!
     А тым часам бегла па лясной сцяжынцы Жарабя. Яно было яшчэ зусім маленькім і таму спяшалася да сваёй мамы. Убачыўшы такую надта развясёлую палянку, Жарабя не ўтрымалася, каб не пабегаць і не паскакаць па ёй.
     Ляцеў па лесе малыш Матылёк. Ён таксама спяшаўся да сваёй мамы. Аднак, заўважыўшы яркія і пахкія кветачкі на лясной палянцы, ён не змог праляцець міма і сеў на самую вялікую і прыгожую кветку.
     І тут Жарабя з Матыльком убачылі адно аднаго.
     "Гэта што яшчэ за дзіва такое?" – падумалі яны абое.
     Ніколі раней у сваім жыцці Жарабя не бачыла матылькоў. І яму вельмі спадабалася гэтае далікатнае стварэнне з тонкімі карункавымі перламутравымі крылцамі.
     Але і Матылёк ніколі ў сваім жыцці не бачыў жарабят. А гэтае рыжае даўганогае Жарабя з пухнатай грыўкай і хвосцікам, з вялікімі карымі вачыма было такім прыгожым!
     – Ты ўмееш лятаць? – спытала Жарабя.
     – Так! І гэта самы лепшы мой занятак! – адказаў Матылёк.
     – А я вельмі люблю бегаць і скакаць! – прызналася Жарабя.
     – Тады давай пагуляем у даганялкі, – прапанаваў Матылёк. – Даганяй мяне! – Матылёк тут жа пырхнуў і паляцеў на іншы бок лясной палянкі, а Жарабя паскакала ўслед за ім.
     Паглядзелі пчолкі, жучкі і конікі, як гуляюць Жарабя з Матыльком, і ім таксама захацелася пагуляць. Зашумела, загудзела, засакатала лясная палянка, а сонечныя праменьчыкі так (гойсалі) расскакаліся па ёй, што падскоквалі нават вышэй самых вялікіх дрэў.
     Пачулі лясныя звяркі неверагодны шум, убачылі вельмі яркае святло, якое скача, і спалохаліся.
     – Пажар! – закрычалі звяркі. – Пажар на лясной палянцы!
     Усе насельнікі лесу кінуліся ратаваць лясную палянку.
     А пакуль яны туды беглі, Сонейка, якое раней за ўсіх заўважыла непарадак на палянцы, хутка супакоіла сваіх малышоў.
     – Ой! – раптам апамятаўся Матылёк. – Мне ж трэба ляцець дахаты. Мяне там чакае і, напэўна, дужа хвалюецца мама.
     – І мне трэба бегчы дахаты, – падтрымала яго Жарабя. – А то і мая мама будзе хвалявацца.
     – Тады да заўтра! – сказаў Матылёк.
     – Да заўтра! – адказала Жарабя.
     І яны адправіліся да сваіх матуль. А ўслед за імі і Сонейка паклікала маленькіх праменьчыкаў дахаты. Яны паляцелі ўслед за Сонейкам і неўзабаве схаваліся за гарызонтам.
     Надышоў вечар. Палянка сціхла. Усе мошкі, жучкі, чарвячкі, пчолкі і конікі пайшлі адпачываць да раніцы.
     Матылёк і Жарабя ўжо ляжалі ў сваіх ложачках і згадвалі, якім цудоўным быў гэты дзень! Яны былі задаволены, што пасябравалі. І няважна, што Матылёк і Жарабя на выгляд такія розныя. Важна тое, што ім цікава разам гуляць на вясёлай сонечнай лясной палянцы.
     
      Гэтая казка на рускай мове
03.06.18