На дне велізарнага акіяна жыла вялікая ізумрудная Чарапаха. Яна была настолькі старая, што нават сама не памятала, колькі ёй гадоў. На галаве Чарапаха насіла карону з каштоўных камянёў і лічыла сябе каралевай. Хто ведае, можа яна і сапраўды нарадзілася ў каралеўскай сям'і і з'яўлялася спадчынніцай каралеўскага трона. Так ці інакш, цяпер ужо ніхто не ведаў, хто кіраваў каралеўствам на дне акіяна да яе. Старэйшай за ізумрудную Чарапаху за шмат міль вакол у акіяне нікога не было.      Усе дзеці старой Чарапахі ўжо даўно перасяліліся жыць у іншыя моры і акіяны, і толькі юны Чарапашонак, зусім яшчэ малы, жыў побач з ёй у яе каралеўскім палацы. Гэты палац быў вельмі раскошным. Вакол усё бліскацела і зіхацела. Упрыгожванні з каляровых каралаў і акіянскага багавіння, з перламутравых ракавінак і каралі з жэмчугу былі паразвешаны па ўсім палацы. Каралева спала на пасцелі з наймяккчэйшага багавіння, і нават пясок на дне акіяна тут быў не простым, а сабраным з драбнюткіх пясчынак.
     Старая Чарапаха амаль увесь час адпачывала. Аднак палац не пуставаў. Сотні каралеўскіх слуг былі гатовы выканаць любое яе ўказанне. Процьма марскіх павукоў і крабаў, узброеных цвёрдымі непрабіўнымі панцырамі, абаранялі каралеўскі палац з усіх бакоў. Гіганцкія васьміногі стаялі на варце ля варот палаца і былі гатовы адбіць любы напад ворагаў. Ды і ў палацы было мноства слуг. Рознакаляровыя каракаціцы імгненна падладжваліся пад настрой сваёй гаспадыні. Змяняючы колер, як сапраўдныя хамелеоны, яны былі гатовы выканаць любы загад яе вялікасці каралевы. А кальмары дапамагалі ім, бо сваімі дужымі шчупальцамі яны маглі рабіць усё, што заўгодна. Танцавальны ансамбль маленькіх каралеўскіх крэветак арганізоўваў прадстаўленні пад музыку даўгавусых крэветак, а музычнымі інструментамі ім служылі прыгожыя перламутравыя ракавінкі.
     Па вечарах сама каралева ўкладвала спаць маленькага Чарапашонка і чытала яму казкі. Вось толькі ўсе казкі сваёй бабулі малы ўжо чуў, яму хацелася зведаць штосьці новае. Аднойчы старая Чарапаха загадала самаму вялікаму гіганцкаму Васьміногу вылавіць каго-небудзь у акіяне і прывезці ў яе каралеўства. Такім чынам каралева спадзявалася здабыць новыя казкі, якія, вядома ж, ведаюць акіянскія насельнікі і распавядаюць сваім дзецям.
     – Самымі разумнымі людзі лічаць дэльфінаў. Гэтыя марскія жывёлы, напэўна, захоўваюць у памяці шмат казачных гісторый пра акіян, – вырашыла Чарапаха і адправіла Васьмінога на паляванне.
     Неўзабаве той прыцягнуў Дэльфіна і пасадзіў яго ў клетку.
     – Ты ведаеш старажытныя акіянскія паданні і быліны? Табе іх хто-небудзь распавядаў? – спытала Чарапаха ў свайго нявольніка. – Калі ўспомніш пяць такіх гісторый і распавядзеш мне, я цябе адпушчу.
     Бедны Дэльфін не ведаў пяці гісторый, ён успомніў толькі тры казкі пра акіян. Чарапаха раззлавалася і не захацела яго адпускаць. Васьміног, ведаючы, што Дэльфіну нельга доўга заставацца на дне акіяна без паветра, што ён можа памерці, сказаў пра гэта каралеве.
     – Хай падумае і ўспомніць яшчэ дзве гісторыі, тады ты яго адпусціш, – пазяхнула старая Чарапаха і пайшла спаць.
     Малы Чарапашонок пачуў гэтыя словы, і як толькі бабуля Чарапаха заснула, сказаў Васьміногу:
     – Адпускай Дэльфіна. Я не хачу, каб ён памёр, і сам прыдумаю дзве гісторыі, а потым распавяду іх каралеве.
     Вось так Чарапашонак выратаваў Дэльфіна ад пагібелі. На развітанне ён сказаў:
     – Калі ласка, прабач маю бабулю за яе злы ўчынак. Жыві доўга-доўга. Я люблю цябе. Бывай!
     – Дзякуй, мой юны сябар! – адказаў Дэльфін. – Я ў цябе ў даўгу. Калі табе патрэбна будзе дапамога, пакліч мяне, і я прыйду.
     Затым Дэльфін паплыў да свайго дома.
     З таго часу Чарапашонак ужо не слухаў бабуліны казкі перад сном. Малыш падрос і стаў больш самастойным. Ён часта сплываў з падводнага каралеўства своёй бабулі Чарапахі, каб больш даведацца пра вялікі акіянскі дом. Аднойчы пасля стомнага плавання Чарапашонак прастудзіўся і захварэў. Усё каралеўства лячыла яго травянымі настойкамі, але малыш ніяк не мог паправіцца. Тады мудры Васьміног сказаў:
     – Я ведаю, дзе жыве твой сябар Дэльфін, і паплыву да яго за парадай. Можа быць, ён дапаможа табе акрыяць.
     Васьміног знайшоў Дэльфіна, а той, даведаўшыся пра хваробу Чарапашонка, прынёс яму самыя лепшыя лекі сваёй сям'і. У дзяцінстве бабуля Дэльфіна лячыла яго гэтымі лекамі.
     Неўзабаве Чарапашонак акрыяў. І цяпер не толькі ён, але і каралева Чарапаха была вельмі ўдзячная Дэльфіну і яго сям'і за дапамогу. Яна доўга прасіла прабачэння ў Дэльфіна за свой злы і неабдуманы ўчынак.
     Вось так, здавалася б, зусім розныя сем'і – каралевы Чарапахі і Дэльфіна – змаглі пасябраваць. У жыцці часта так здараецца. Мы знаходзім сабе новых вельмі добрых і адданых сяброў там, дзе зусім не чакалі іх знайсці.
     
      Гэтая казка на рускай мове