Пеця прыехаў! – узрадавалася бабуля, заўважыўшы дзіцячы аўтамабіль са свайго акна.      Яна выйшла з хаты і абняла Пецю. А ён быў такі шчаслівы! Яго сірэна радасна гула, фары свяціліся. Прыгожы ярка-чырвоненькі бліскучы Пеця ўсміхаўся ва ўвесь свой аўтамабільны рот.
     – Бабуля! Прымай гасцінцы! – весела свіснуў аўтамабіль.
     Да яго падбег Певень, а Гусі важна расхаджвалі вакол і, крэкчучы, паглядалі на Пецю. Яны заўважылі, што іх сябар дужа змяніўся за час, пакуль жыў у горадзе. Аўтамабіль стаў амаль дарослым. Колькі ў ім упэўненасці, адвагі! Ён самастойна прыехаў у вёску з горада!
     – Бабуля! Я атрымаў правы, і цяпер мне не страшны ніякі міліцыянер, таму што ўсе правілы дарожнага руху я вывучыў "назубок". У мяне “выдатна” па ваджэнні, – выхваляўся аўтамабіль.
     А бабуля ўсміхалася, гледзячы на Пецю, хваліла яго, ласкава гладзіла па бліскучым кузаве.
     – Дзе ж Тузік? Чаму ён не сустрэў мяне? – здзівіўся вандроўнік.
     Не паспеў ён так прамовіць, як кудлаты сабака з'явіўся ў двары. Тузік дзесьці гуляў, але, даведаўшыся ад Сарокі пра прыезд сябра, пабег да яго на сустрэчу. Тузік задаволена памахаў пухнатым хвосцікам і ўскочыў на Пеціна сядзенне.
     – Прывітанне! Як прыемна цябе бачыць! Давай з'ездзім да нашых сяброў у лес, – прапанаваў сабака.
     – Як жа, як жа! – засакаталі Куры. Яны абкружылі Пецю і, агледзеўшы з усіх бакоў стомлены аўтамабіль, яго запыленыя колы, зразумелі – Пецю патрэбен адпачынак пасля працяглай і стомнай паездкі.
     – Тузік! Мы з'ездзім у лес заўтра, лепш я адпачну да раніцы, – паабяцаў аўтамабіль сябру. Толькі цяпер ён зразумеў, наколькі стаміўся.
     А праз хвіліну Пеця ўжо моцна спаў і бачыў салодкія сны пра будучы шпацыр.
     Раніцай яго разбудзіў голас Пеўня.
     – Ку-ка-рэ-ку! – крычаў гарлапаністы "гаспадар" двара. – Ку-ка-рэ-ку! – Прачынайцеся, соні, сонейка на небе. Пара прымацца за справы.
     А бабуля ўжо хадзіла па двары. Яна пакарміла гусей і выпусціла іх пагуляць за брамку на дарогу. Тузік высунуў мыску з будкі і прыжмурыўся ад яркага сонечнага святла.
     – Што будзем рабіць? З'ездзім у лес? – спытаў ён у Пеці.
     – Куды гэта вы сабраліся? – пацікавілася бабуля.
     – У лес. Пеця хоча пабачыцца з сябрамі, – растлумачыў Тузік.
     – Толькі ўсюды будзьце асцярожныя, – папярэдзіла бабуля. – Пеця, аб'язджай усе калдобіны і ямкі, а то завязнуць колы. І не пад'язджай блізка да блакітнага возера. Яшчэ звалішся ў ваду і патонеш!
     – Што ты, бабуля! Я ж не маленькі, усё разумею, – пакрыўдзіўся Пеця.
     І яны паехалі.
     Лес сустрэў вандроўнікаў вясёлым гоманам. Птушкі звінелі, трашчалі, свісталі, седзячы на высокіх дрэвах і падлятаючы бліжэй да аўтамабіля. Такім чынам, яны спяшаліся пахваліцца сваімі звонкімі галасамі. Пчолкі, матылькі, стракозы віліся роем над сцяжынкамі і палянкамі. Дзятлы гучна стукалі дзюбамі па ствалах дрэў, быццам малаточкамі ў барабаны. І толькі Сава сядзела ў цяньку і храпла.
     – Гэта яна так спіць, – растлумачыў Тузік.
     Вавёрка першай заўважыла гасцей і выбегла насустрач:
     – Пеця прыехаў! Які ты стаў вялікі, а які важны, – працокала рыжахвостая.
     – Ён не важны, а самастойны, – растлумачыў Тузік.
     – А дзе Заяц і Вожык? – спытаў Пеця.
     – Яны там, на чыгунцы, – Вавёрка махнула хвастом кудысьці ўдалечыню.
     – Пеця, я забыўся табе сказаць, – спахапіўся Тузік. – У лесе пабудавалі чыгунку. І цяпер Вожык з Зайцам працуюць на цягніку. Вожык – машыніст, а Заяц – кандуктар і праваднік.
     – Ого! – здзівіўся Пеця. – Калі ж яе пабудавалі?
     – Летась, увосень, – сказала Вавёрка. – Звяры вырашылі, што чыгунка ім патрэбная. Па ёй можна лёгка дабрацца ў далёкія куткі нашага велізарнага лесу.
     "Вось як, – падумаў Пеця. – Цяпер я маім сябрам ужо не патрэбен. У іх ёсць чыгунка".
     – Пеця! Паехалі да чыгункі, паглядзім на яе, – прапанаваў Тузік.
     Вавёрка ўскочыла на сядзенне, а Пеця ўключыў матор і выехаў на лясную сцяжынку. Неўзабаве ён убачыў рэйкі, па якіх ехаў цягнік. Ён быў невялікі, усяго чатыры вагоны і маленькі паравозік, вельмі падобны на цацачны, які катае малышоў у дзіцячым парку.
     Але ўсё ж такі ў лесе быў сапраўдны, а не цацачны цягнік. З яго вокнаў выглядвалі зайцы і мышы, вавёркі і лісы, куніцы і бабры. Вось толькі ласі і зубры, ільвы, сланы і жырафы ў такім цягніку не змаглі б умясціцца. Цягнік пад'ехаў да вандроўнікаў і спыніўся, гучна свіснуўшы гудком. Такім чынам машыніст цягніка Вожык павітаў гасцей.
     – Добры дзень! – Вожык вызірнуў з акна і памахаў сябрам.
     – Прывітанне, Вожык! – адгукнуўся Пеця, уключыўшы сваю сірэну.
     Заяц выйшаў з вагона і падбег да аўтамабіля.
     – У нас праца, – махнуў ён лапай у бок цягніка. – Вунь колькі пасажыраў! Ты едзь за намі. У канцы пуці пагаворым.
     Пеця не пярэчыў. Ён паехаў услед за цягніком, але толькі не па чыгуначнай каляіне, а па сцежцы, якая бегла побач. Ля возера цягнік спыніўся. Усе звяркі выйшлі з вагонаў і адправіліся дамоў.
     Зараз жа сябры змаглі сустрэцца і нагаманіцца. Вожык распавёў, як ён вучыўся вадзіць цягнік, а Пеця выхваляўся сваімі новенькімі вадзіцельскімі правамі. Заяц расказаў пра тое, як абслугоўвае пасажыраў і тлумачыць ім правілы паводзінаў у цягніку.
     – Аднойчы здарылася непрыемнасць, – Заяц вылупіў вочы. – Малая Мыш саскочыла на поўным хаду з цягніка і ледзь не патрапіла пад колы! З тых часоў я шчыльна зачыняю ўсе дзверы і нікому не дазваляю выскокваць з вагонаў да поўнага прыпынку цягніка.
     "Шкада, што я не змагу пракаціцца на гэтым цягніку, таму што не праціснуся скрозь вузкія дзверы, – падумаў Пеця. – А маім сябрам ужо не цікава катацца на маіх мяккіх сядзеннях".
     Аднак Пеця памыляўся. Вожыку і Зайцу ў гэты дзень ужо не трэба было везці цягнік назад. Ён застаўся тут, на канчатковай станцыі, да раніцы новага дня.
     Усе сябры з радасцю ўселіся на зручныя мяккія сядзенні чырвоненькага аўтамабіля і адправіліся ў вандраванне па лесе, у той бок, куды яшчэ не была пракладзена чыгунка.
     Да вечара Вожык, Заяц, Вавёрка і Тузік каталіся па лесе. Яны аб'ездзілі яго ўдоўж і ўпоперак, пагутарылі з усімі насельнікамі лесу і распавялі ім пра чыгунку. Зараз у Вожыка і Зайца, напэўна, дададуцца новыя пасажыры. Вось толькі машыніста цягніка і правадніка гэта не засмуціла. Насупраць, яны былі задаволены, таму што любяць працаваць на чыгунцы і стараюцца ствараць выгоду для ўсіх жыхароў лесу.
     
     А ў вёсцы сваіх вандроўнікаў ужо чакала бабуля. Яна сядзела на лаўцы каля брамкі і глядзела на дарогу.
     – І што вы цэлы дзень рабілі ў лесе? – спытала яна ў Пеці з Тузікам. – Я хвалявалася, ці не здарылася чаго з вамі.
     – Не хвалюйся, бабуля! Глядзі, што мы табе прывезлі! – прамовіў аўтамабіль Пеця.
     Тузік дастаў з сядзення вялікі букет палявых кветак і працягнуў яго бабулі.
     – Як жа яны прыемна пахнуць! – усміхнулася старая. – Дзякуй, родныя!
     І яна панесла букет у хату.
     
     Малюнак мастачкі Эльгі Паповай
     
      Працяг казкі
     
      Гэтая казка на рускай мове