Вясноваю парою па блакітным небе плылі аблокі. Светлыя і вельмі лёгкія. Ветрык падганяў іх, падштурхоўваючы ў пухнатыя спінкі і напяваючы вясёлую песеньку:      Як добра, што да нас прыйшла вясна!
     У небе столькі сонца і цяпла!
     А Зямля красуецца
     І сабой любуецца!
     – Як яна красуецца? – спыталі аблокі, гледзячы на Зямлю і не разумеючы, пра што кажа Ветрык.
     Але той усё тут жа растлумачыў:
     – Вельмі проста! – сказаў ён. – Увесну Зямля ператвараецца ў сапраўдную прынцэсу з казкі. Яна ўся расквітае, усюды можна ўбачыць яе Прыгажосць!
     "Гэта цудоўна! – падумала маленькая цікаўная Кропелька. Яна ляцела па небе ў самым вялікім воблаку. – Як мне хочацца зараз жа пабыць на Зямлі і паглядзець на яе Прыгажосць!"
     Кропелька зірнула ўніз і працягнула да Зямлі свае маленькія ручкі.
     – Раз! Два! Тры! – Яна паднатужылася трошкі, адарвалася ад воблака і паляцела да Зямлі. Такая маленькая, кругленькая і празрыстая!
     Тым часам побач з ёй пралятаў сонечны Праменьчык. Убачыў ён празрыстую Кропельку вады і залюбаваўся ёю.
     – Куды ты такая ляціш? – спытаў Праменьчык у Кропелькі.
     – Да Зямлі. Жадаю паглядзець на яе Прыгажосць.
     – Дык ты і сама вельмі прыгожая! Але я зраблю цябе яшчэ прыгажэйшай! – Праменьчык асвятліў Кропельку, і яна заззяла як цудоўная маленькая жамчужынка.
     А Зямля вясноваю парою і сапраўды стала занадта прыгожай! Яе палі, лугі, паркі і сады пакрыліся далікатнай светла-зялёнай мягкай траўкай. На кустах і дрэвах лопнулі покаўкі, і з іх на белы свет вызірнулі смешныя востраносые стварэнні. Яны хутка раслі, ператвараючыся ў сапраўдную лістоту. І вось ужо на клёнах заззялі пяцівугольныя зялёныя лісцікі-зорачкі, на бярозках павіслі доўгія пухнатыя «завушніцы», а на ліпах расчыніліся маленькія гладкія лісточкі, падобныя на сэрцайкі, вельмі далікатныя і ліпкія. А чаромха, зліва і вішня замест зялёнай лістоты распусцілі на сваіх галінках сотні белых пахкіх кветак. Гэткая вясновая Прыгажосць!
     Маленькай Кропельцы, якая тым часам ляцела да Зямлі, вельмі пашанцавала. Яна не прасачылася ў зямлю, як адбываецца з большасцю кропелек дажджу, таму што патрапіла на зялёную Травінку і затрымалася на ёй.
     – Добры дзень! – сказала яна Травінцы, падобнай на зорачку. – Я ведаю, ты і ёсць Прыгажосць Землі. Мне пра цябе распавядаў на небе Ветрык. Можна я трошкі пажыву каля цябе. Тут, на Зямлі, усё так цікава!
     – Вядома! – адказала Травінка. – І мне будзе прыемна, што побач са мной такая Прыгажуня!
     "Прыгажуня?" – падумала Кропелька дажджу. Яна не разумела, што была асляпляльна прыгожай! Яркі вясновы Праменьчык заскочыў у яе сярэдзіну і зрабіў Кропельку падобнай на кропачку святла.
     А тым часам па парку, куды патрапіла Кропелька, гуляў хлопчык разам з мамай. Ён разглядаў зялёныя лісцікі на кустах і дрэвах, потым паглядзеў на зямлю і ўбачыў яркую кропачку на травінцы, якая цудоўна блішчала.
     – Мама! Што гэта? – спытаў хлопчык.
     – Гэта кропелька дажджу, сынок, – адказала мама. – Ах, якая яна прыгожая! Серабрыцца і пераліваецца на сонцы!
     Хлопчык паглядзеў на неба.
     – Мама! Яна прыляцела да нас вунь з таго воблака?
     – Напэўна, з таго. Ёй вельмі хацелася паглядзець на Вясну, – зразумела мама.
     – А што з ёй будзе потым?
     – Яе прыгрэе сонейка, вадзіца з кропелькі выпарыцца і зноў паляціць у неба да аблокаў.
     
     p.s. На памяць сыну, Аляксею ў яго дзень нараджэння.
     
     Малюнак украінскай мастачкі Галіны Польняк.
     
      Гэтая казка на рускай мове