Каля берага цёплага мора ў бухце стаяў маленькі парусны Караблік. Яго можна было б назваць цацачным, калі б толькі ён сам не лічыў сябе сапраўдным Караблём. Магчыма, гэта так і было. Караблю самому заўсёды лепш відаць, хто ён такі.      Шмат дзён парусны Караблік стаяў адзін каля прычала, і ніхто не цікавіўся ім. Толькі як пражыць на свеце без сяброў? Караблік, хоць і быў нікому не патрэбен, усё яшчэ спадзяваўся з кім-небудзь пазнаёміцца і пасябраваць. І вось аднойчы ён адчуў, як хтосьці дакрануўся далонькай да яго носа!
     – Фр-р-р! – чхнуў Караблік.
     – Ха-ха-ха! – прасвістаў незнаёмец ля самага вуха Карабліка. – Як жывеш, малыш?
     – Вельмі дрэнна, – сумна адказаў парусны Караблік. – Я даўно тут знаходжуся, але ніяк не магу ссунуцца з месца. Вось толькі не разумею, чаму?
     – А я разумею! – адказаў усё той жа пісклівы галасок.
     Такім галаском размаўляў усходні ветрык. Яго клікалі Фуксікам. Ён прыляцеў да цёплага мора здалёку. Каб дабрацца сюды, Фуксіку прыйшлося ляцець над неабсяжнымі густымі лясамі, шырокімі стэпамі, прахалоднымі азёрамі і рэкамі. Усходні ветрык спяшаўся да берага цёплага мора, каб пагрэцца.
     – Зараз я надзьму твае ветразі, і ты паплывеш! – крыкнуў Фуксік і з усёй сілы падзьмуў на белыя атласныя ветразі Карабліка. Сапраўды, яны вельмі хутка надзьмуліся і Караблік паплыў.
     – Як цудоўна! – праспяваў малыш. – Нарэшце я ўбачу стары замак, пра які мне распавядалі птушкі. На даху таго замка знаходзяцца гнёзды маіх знаёмых ластавак. Яны ўбачаць мяне і прыляцяць, каб павітацца.
     – Ластаўкі? – свіснуў усходні ветрык. – Так, я бачыў іх там. Але да замка яшчэ далёка плыць. Каб хутчэй даплысьці да яго, табе трэба паскорыцца! – Фуксік з сілай падзьмуў на ветразі Карабліка, і той паплыў нашмат хутчэй.
     – Ура! Дзякуй, Фуксік! Ведаеш, я хачу з табой сябраваць заўсёды-заўсёды!
     – Заўсёды? Не, гэта немагчыма, – адказаў усходні ветрык. – Я пакатаю цябе яшчэ трошкі, а потым палячу далей без цябе. Ты поўзаеш, як чарапаха, а мне трэба лётаць!
     – Як чарапаха? – пакрыўдзіўся Караблік. Яму здавалася, што ён плыве вельмі хутка. – Не пакідай мяне, Фуксік! Без цябе мне будзе вельмі дрэнна, і я не даплыву да замка, не ўбачу ластавак.
     – Плыві, плыві! Пакуль я яшчэ з табой, але там, ля замка, мы развітаемся, – падражніў яго Фуксік.
     Не, ён не мог бы адразу пакінуць Караблік і паляцець, таму што сам прапанаваў малому гэтае вандраванне. Акрамя таго, удалечыні ўсходні ветрык заўважыў велізарную навальнічную хмару! Яна неслася прама на іх.
     "Калі я сам не звярну ў бок і не змагу адвесці Караблік да берага мора, злыя заходнія вятры перакуляць яго, і ён патоне ў моры", – зразумеў Фуксік. Але ён не мог нікуды звярнуць, таму што ўсходні ветрык заўсёды лётаў строга ў адным кірунку – з усходу на захад!
     А Караблік ні пра што не здагадваўся, не разумеючы, што яму пагражае. Ён смяяўся і жартаваў, радасна размахваючы белымі ветразямі.
     "Трэба паклікаць на дапамогу паўднёвы ветрык! – здагадаўся ўсходні ветрык. – Ён там, на марскім востраве, адпачывае і “смажыцца” на сонцы. У яго шмат сіл, ён падпіхне Караблік да берага".
     – Юта, Юта, дзе ты! – паклікаў Фуксік свайго сябра. – Выходзь, дапамажы падпіхнуць малога да берага, інакш ён загіне!
     Карабліку пашанцавала. Юта пачуў голас Фуксіка, калі ляжаў наверсе гары і пёкся на сонцы. Падляцеўшы да Карабліка, паўднёвы ветрык з сілай падзьмуў на белыя ветразі! Караблік тут жа павярнуў свой нос на поўнач і неўзабаве прычаліў да берага. Велізарныя марскія хвалі цяпер яму былі не страшныя!
     Вось так два сябра-ветрыка, усходні і паўднёвы, выратавалі маленькі парусны Караблік ад немінучай згубы. А тым часам мора залівалася ручаямі вельмі моцнага дажджу. Грукатаў гром, зіхацела маланка, уздоўж мора на велізарнай хуткасці несліся лютыя заходнія вятругі. Яны цягнулі за сабой навальнічныя хмары.
     – Мы мацней і адважней за ўсіх зямных вятроў! – свісталі вятругі, уразаючыся ў мора і ўзнімаючы ўгару велізарныя хвалі.
     Так, так! Заходнія вятры не баяліся нікога і маглі змесці любога са сваёй дарогі.
     – Дзякуй Богу, усё абышлося, – сказалі Юта і Фуксік, калі заходнія вятры схаваліся з поля зроку.
     Нічога не зразумеўшы, Караблік паплыў далей да запаветнага замка. Ластаўкі здалёк заўважылі яго і падляцелі, каб пагутарыць пра апошнія навіны.
     – Можна я застануся тут і буду жыць побач з вамі? – спытаў Караблік у ластавак.
     – Вядома, заставайся. І табе, і нам будзе весялей! – праціўкалі ласкавыя птушкі.
     Вось так, дзякуючы разумнаму і прыязнаму ўсходняму ветрыку і цёпламу паўднёваму, парусны Караблік даплыў да старога замка і прычаліў да берага.
     
     З таго часу Караблік жыве пад заступніцтвам добрых птушак. Ластаўкі клапоцяцца пра чго. Яны нават рамантуюць яго сваімі дзюбамі, заляпляюць шчыліны і дзірачкі "цэментам" уласнага вырабу, з якога будуюць гнёзды. Фуксік і Юта часам прылятаюць да іх у госці і катаюць па моры Караблік.
     Усё атрымалася проста выдатна. Маленькі парусны Караблік жадаў знайсці і знайшоў добрых сяброў! Хай гэтак жа пашанцуе кожнаму, хто прачытае гэтую казку. Сябруйце! Знаходзьце надзейных сяброў, і няхай яны заўсёды будуць побач з вамі!
     
     
      Гэтая казка на рускай мове