Неяк восеньскім вечарам я ішла з крамы дахаты. Ля самай хаты мяне хтосьці дагнаў. Я азірнулася. Гэта быў хлопчык гадоў васьмі. На яго твары ззяла радасная ўсмешка, а ў руцэ ён трымаў яркі тэракотавы парасонік.      – Добры вечар! – пачуўся звонкі галасок хлопчыка.
     – Добры вечар! – адказала я. – Але ж цяпер няма дажджа.
     – Няма. А мне ўсё роўна падабаецца ісці пад парасонікам, бо яго мне падарыў Каштан у парку, – пахваліўся хлопчык.
     – Сапраўды? – здзівілася я.
     – Я збіраў яго плады, каштаны. Яны ляжалі пад ім на зямлі.
     – Навошта ты іх збіраў?
     – Яны патрэбныя маёй бабулі для лячэння.
     – А Каштан дапамагаў табе збіраць плады? – пацікавілася я.
     – Так. Ён падарыў мне гэты парасонік, калі пайшоў моцны дождж, – адказаў хлопчык.
     – Дзе ж Каштан узяў парасонік? Мабыць, хтосьці забыўся на яго, калі шпацыраваў у парку, – выказала я здагадку.
     – Не. Гэты парасонік аднекуль прынесла Восень. Ён вытканы з восеньскага павуціння і чырвонага лісця, – паведаміў мне хлопчык.
     – Выдатна! Безумоўна, ён чароўны!
     – Вядома! Калі я яго расчыніў, у мяне адразу падняўся настрой, і галава перастала балець.
     – Значыць, ён лячэбны.
     – Так. Панясу яго дахаты, аддам бабулі. Ён паможа ёй паздаравець.
     – Правільна. Моцнага здароўя табе і тваёй бабулі, – сказала я, падыходзячы да свайго пад'езда.
     А хлопчык, радасна падскокваючы, пабег далей.
     
      Гэтая казка на рускай мове