Жыла-была дзяўчынка. Звалі яе Караліна. Яна скончыла першы клас і перайшла ў другі. Вучылася Караліна добра, настаўніца хваліла яе за акуратнасць і кемлівасць. Але дзяўчынка была вельмі ганарлівая і з пагардай ставілася да сваіх аднакласнікаў, лічачы сябе самай разумнай і прыгожай. Дзеці бачылі гэта і не вельмі жадалі з ёй сябраваць.      На летнія канікулы шмат аднакласніц Караліны і яе суседкі па дому з'ехалі адпачываць у дзіцячыя аздараўленчыя лагеры і на дачы. А Караліна нікуды не паехала, не захацела, напэўна з-за свайго гонару і нежадання мець зносіны з "усялякімі там дзецьмі". Але ёй хацелася, як і ўсім людзям, з кімсьці сябраваць. Таму яна напісала на лісце паперы "Шукаю сябра" і прымацавала сваю аб'яву на дошку каля пад'езда.
     Першым прыйшоў да яе Сабака. Ён жыў праз дарогу ад дома, у якім жыла Караліна. Гэта быў выдатны Сабака! Ён умеў чытаць і нават гаварыць. Але ніхто з сабак з ім не сябраваў. Усе лічылі яго ненармальным.
     Караліна выслухала Сабаку са здзіўленнем. "Напэўна, мне будзе цікава з ім, – падумала яна. – Вось толькі я ведаю, што сабакі не адрозніваюць колеры. Але што за інтарэс сябраваць з тым, хто не адрозніць чырвоны колер ад сіняга?"
     – Не, я не змагу з табой сябраваць, – сказала дзяўчынка Сабаку. – Ты ж не адрозніваеш колеры вясёлкі. Аб чым я буду з табой гаварыць, калі ўбачу яе ў небе?
     І Сабака сышоў.
     Услед за Сабакам прыляцела Варона. Яна была разумнай і ўмела размаўляць. Але і Варона не стала сяброўкай Караліны.
     – Я не змагу з табой сябраваць, – сказала дзяўчынка. – Ты ж не спяваеш, а толькі каркаеш.
     Потым прыйшла дзяўчынка з суседняга пад'езда. Яна доўга хварэла. А калі, нарэшце, акрыяла, то не знайшла ў двары сваіх сябровак. Яны раз'ехаліся адпачываць са сваімі бацькамі. У яе мамы не было досыць грошай, каб адвезці дачку да мора ці ў лясную санаторыю, таму што яна доўга лячыла яе вельмі дарагімі лекамі.
     Здаецца, і гэтая дзяўчынка не спадабалася Караліне. Яна ўжо і ёй хацела сказаць "Не", таму што гуляць з нядужай дзяўчынкай Караліне не хацелася. Але тут прыйшоў з працы яе тата. Ён працаваў лекарам. Пазнаўшы ў суседскай дзяўчынцы сваю былую пацыентку, тата ўсміхнуўся і сказаў:
     – Я вельмі рады, Наташа, бачыць цябе ў нас дома. І мне прыемна, што Караліна з табой сябруе.
     Яго дачка апусціла вочы. Ёй стала няёмка. Яна вельмі даражыла меркаваннем свайго разумнага таленавітага таты і таму неўзабаве пайшла гуляць у двор разам з Наташай.
     Кожны дзень тата цікавіўся здароўем Наташы, і непрыкметна для сябе самой Караліна таксама пачала клапаціцца пра сяброўку. Праз некалькі тыдняў Наташа адужэла, стала жыццярадаснай і энергічнай. А Караліна нарэшце зразумела, што нельга задзіраць нос і ставіцца да людзей з непавагай.
     Выснова:
     Калі ты вельмі разумны і таленавіты, гэта зусім не азначае, што твой блізкі сябар не зможа быць такім жа разумным і паспяховым, як і ты.
     
     p.s. А вы ведаеце, што ў пчол пяць вачэй: два складаныя і тры простыя?
     
      Гэтая казка на рускай мове