Глеб быў хлопчыкам з небаязлівага дзесятка. Яго не палохалі павукі і мышы, як малодшую сястрычку Веру. З катамі і сабакамі ён таксама ўмеў ладзіць. Ніводны сабака ніколі не пакусаў яго, а каты – гэта наогул мілыя бяскрыўдныя істоты. Але слана ён аднойчы спалохаўся не на жарт...      Вось як гэта было. Глеб гуляў у двары з мячом, і калі той пакаціўся за вароты на дарогу, хлопчык пабег за ім і апынуўся пад нагамі велізарнага слана!
     Неверагодна! Убачыўшы футбольны мяч, слон спыніўся і ўважліва паглядзеў на Глеба. Гэты граміла мог растаптаць малога, быццам маленькага мышаняці! Але слон не зрабіў гэтага.
     Выхапіўшы з-пад цяжкай слановай нагі свой мячык, Глеб імкліва адскочыў у бок. Аднак страх пераадолела цікаўнасць. Ніколі ў жыцці хлопчыку не даводзілася стаяць так блізка каля слана. І Глеб уважліва агледзеў велізарную жывёлу: "Які ён вялікі, але зусім не страшны. І вочы ў яго добрыя". Штосьці задумаўшы, хлопчык ірвануўся ў двор, хутка падбег да яблыні, якая расла ля акна, і сарваў пару яблыкаў. Потым вярнуўся да слана і працягнуў яму смачны ласунак. Слон паглядзеў на ўсмешлівы твар хлопчыка, потым на яблыкі і, захапіўшы хобатам пачастунак, адправіў яго ў свой шырокі рот.
     – Бр-р-р-з-з-з! – раўнуў велізарны аблавухі цуд, як бы кажучы:
     "Дзякуй! Хлопчык, твае яблычкі вельмі смачныя!"
     Затым слон павольна пайшоў далей, у той бок горада, дзе яшчэ нядаўна пасяліўся цырк Шапіто. А Глеб задаволены і ганарлівы ад таго, што пагутарыў са сланом, пабег у двор гуляць ў мяч.
     Ужо на наступны дзень, успамінаючы сваё нечаканае знаёмства са сланом, хлопчыку захацеліся абавязкова працягнуць гэтыя зносіны. І ён угаварыў маму купіць яму квіток на прадстаўленне. Але калі Глеб прыйшоў у цырк, то вельмі расхваляваўся. Здаецца, ён не заўважаў ні акрабатаў, ні клоунаў, нават дрэсіраваных сабачак і малп. Хлопчык з нецярпеннем чакаў сустрэчы са сланом!
     – А зараз на арэну выйдзе сапраўдны афрыканскі цуд! – сказаў канферансье. – Гэтаму слану дванаццаць гадоў. Ён пабываў у шматлікіх краінах. На яго прыходзіла паглядзець вялікая колькасць гледачоў. Наш слон вельмі добры і кемлівы. Цяпер вы самі ў гэтым пераканаецеся.
     Глеб застыў у чаканні. А калі дрэсіроўшчык вывеў жывёлу на арэну, хлопчык заўважыў, што слон адразу ж вылучыў з усіх гледачоў, якія сядзелі ў першым радзе, яго, Глеба. І той самы мяч, што быў у руках юнага сябра, слон не мог не заўважыць. Не слухаючы дрэсіроўшчыка, слон падышоў прама да хлопчыка і працягнуў хобат, як бы просячы даць яму мяч!
     – Ён хоча пагуляць! – зашумела зала.
     – Так, так! Дайце слану мяч!
     Неверагодна, але гэты слон аказаўся самым сапраўдным дзіцём, такім жа, як Глеб, толькі вельмі вялікім!
     – Пагуляем? – крыкнуў хлопчык і кінуў слану мяч.
     Той спрытна падхапіў яго доўгім хобатам.
     – О-о-о! – узарвалася зала. – Ура! Давай, слон, гуляй, гуляй!
     Мабыць, слон зразумеў, пра што яго просяць, і ў адказ адбыўся даволі дакладны кідок мяча да партнёра. Раздаўся гром апладысментаў.
     Слон яшчэ доўга весяліў гледачоў. Аказваецца, ён шмат чаго ўмеў! У канцы выступлення дрэсіроўшчык падазваў хлопчыка і ціха сказаў:
     – Прыходзь за кулісы пасля прадстаўлення.
     Увечары Глеб стаяў каля клеткі слана. І зноў, як тады на вуліцы, здарылася іх узаемнае прыцяжэнне. Хлопчык відавочна адчуваў сімпатыю да гэтай велізарнай жывёлы. А слон аплятаў свежыя яблыкі і глядзеў на Глеба вялікімі добрымі вачыма.
     – Калі жадаеш, прыходзь сюды са сваім мячом. Будзеш вучыцца працаваць са сланом, – сказаў малады дрэсіроўшчык Яша.
     – Добра! – з радасцю ў голасе адказаў Глеб. – А вы навучыце мяне на яго садзіцца?
     – Навучу. Я думаю, слон з задавальненнем будзе цябе катаць, бо ён палюбіў твае яблыкі і мяч, – усміхнуўся Яша.
     Увесь цыркавы сезон, а гэта цэлы летні месяц, хлопчык прыходзіў у цырк Шапіто. Ён навучыўся чысціць і мыць слана, залазіць і сядзець у яго на спіне, а галоўнае, навучыўся разумець новага сябра.
     Аказваецца, не толькі людзям, але і такім велізарным жывёлам бывае неверагодна сумна. І ім хочацца з кімсьці сябраваць па-сапраўднаму. Слон знайшоў у Глебе такога сябра. А калі аднойчы хлопчык прыйшоў да слана з перабінтаваным каленам, слон доўга аглядаў і гладзіў рану сваім хобатам. Было зразумела, гэтая велізарная жывёла хвалюецца за здароўе маленькага сябра.
     Прайшоў месяц. І цырк Шапіто, пагрузіўшы ўсе цыркавыя рэквізіты ў машыны, сабраўся адправіцца ў дарогу да іншага месца прызначэння, у новы горад, дзе яго чакалі новыя гледачы. Глеб цэлы дзень не адыходзіў ад слана. І той таксама адчуў хуткае раставанне.
     – Вы ж мужчыны, вам нельга плакаць! – жартаваў дрэсіроўшчык Яша. – Не перажывай, Глебушка, праз год мы зноў прыедзем сюды, у твой горад. І вы зноў будзеце разам.
     Цырк з'ехаў і павёз слана на вялікай доўгай фуры.
     – Гэтыя яблыкі вазьміце з сабой, ён іх любіць, – сказаў на развітанне хлопчык, цішком выціраючы слёзы...
     
     Пройдзе час. Глеб будзе нудзіцца па свайму сябру, дый слон не забудзецца на хлопчыка. Праз год яны сустрэнуцца зноў. Летняе шчасце са сланом прадоўжыцца. Гэтае сяброўства звяжа іх на доўгія гады. Яно вытрымае выпрабаванне часам. А калі Глеб вырасце, ён стане сапраўдным дрэсіроўшчыкам. І з тых часоў ужо не будзе раставацца са сваім верным сябрам, сланом.
     
      Гэты аповед на рускай мове