
Два гнязда
На самай верхавіне велізарнага Дуба чорны Дрозд звіў сабе выдатнае ўтульнае цёплае гняздзечка. Унізе, каля падножжа Дуба, другая птушачка таксама звіла сабе гняздо. Яе звалі Заранкай.
– Навошта ты так высока ўеш гняздо? – спытаў Дуб у Дразда. – Хіба не баішся, што твае птушаняты выпадуць з яго і разаб'юцца аб зямлю?– Што ты, Дуб! Маё гняздо вельмі добрае! У ім няма ніводнай шчылінкі, яно нібы злілося разам з тваёй галінкай. Праз маленькую дзірачку птушанятам не выпасці!
– А ты, Заранка! Навошта ў кустах кешкаешся. Няўжо думаеш, што Ліса не знойдзе тваё гняздзечка?
– Ніяк не, не адшукае! Паглядзі, Дуб, як я яго замаскіравала галінкамі і мохам.
– Раз так, жывіце! – важна прашамацеў лісцем Дуб, як бы дазваляючы птушкам жыць пад яго заступніцтвам.
Неўзабаве ў сем'ях Дразда і Заранкі з'явіліся дзеці. Птушаняты хутка выраслі і навучыліся лётаць.
– Прывітанне! – сказаў сынок Дразда сынку Заранкі.
– Прывітанне!
– Ты што ж, жывеш унізе?
– А ты дзе, наверсе?
Птушаняты былі здзіўлены такой непадобнасцю сваіх хат.
– На будучы год я зраблю сабе гняздо ўнізе, мне там больш падабаецца, – вырашыў сын Дразда.
А сынок Заранкі таксама падумаў, што пабудуе сваё гняздо зусім не там, унізе, дзе любяць будаваць гнёзды яго бацькі, а наверсе, каля неба.
Такім чынам, увесну малады Дрозд звіў прыгожае гняздо ўнізе і прыляпіў яго да зямлі. Але яго маладая гаспадыня зусім не ўхваліла яго работу.
– Што ты! Хіба тут уюць гнёзды! Яно добра відаць з усіх бакоў. Я не буду падвяргаць небяспецы нашых дзетак, – і жонка маладога Дразда паляцела на верхавіну разгалістага Клёна, каб віць там новае гняздо.
А малады сын Заранкі ўжо чакаў сваю гаспадыню на верхавіне старой Ліпы. Там ён звіў гняздо. Праўда, яно зусім не падыходзіла дзеля таго, каб у ім гадаваць птушанят, бо было дзіравае, як рэшата. Яму трэба было перасяляцца на зямлю і хаваць новае гняздо ў кустах, паўкрываючы яго зверху галінкамі і мохам.
А выснова такая: шануй вопыт сваіх бацькоў і імкніся жыць разумна.
Гэтая казка на рускай мове
1.11.15