Вераніка часта гасцявала ў маленькім мястэчку, дзе ў вельмі старой хаце жыла яе бабуля. Дзяўчынка казала ўсім, што ёй падабаецца бабуліна хата, бо ў ёй утульна і нават неяк інакш дыхаецца.      Вы скажаце, што Вераніка ўсё гэта прыдумала, каб дагадзіць бабулі. Але я скажу Вам па сакрэце – дзяўчынка нічога не прыдумляла. Гэтая хата і сапраўды добрая. І ведаеце чаму? У ёй жыве цудоўны дамавік. Не, ён зусім не малыш, ён дзядок. Але па ім гэтага не скажаш. Дзіўна, як могуць гэтыя чароўныя істоты заставацца маладымі, энергічнымі на працягу шматлікіх гадоў!
     – Бабуля! Колькі гадоў тваёй хаце? – аднойчы запыталася ўнучка.
     – Шмат, Вераніка! У ёй жыў яшчэ мой дзед.
     – Значыць, хаце больш гадоў, чым табе?
     – Вядома. Я думаю, ёй гадоў сто, а то і больш.
     Як дзіўна! Значыць, і дамавіку ўжо сто гадоў! Вядома, што ён пасяліўся ў гэтай хаце, тады яшчэ зусім новай, у той год, калі ў ёй пачала жыць сям'я бабулінага дзеда.
     І як жа гэты дзядок-дамавік жыў тут усе гэтыя гады?
     А жыў ён выдатна, бо ў гэтай хаце заўсёды былі парадак і ўтульнасць. Ніхто нікога не крыўдзіў, усе жылі ў згодзе. Калі і ўзнікалі непаразуменні, жыхары хаты хутка мірыліся і надалей імкнуліся не сварыцца.
     
     У апошні свой візіт Вераніка прынесла бабулі дзве зусім новыя маленькія лялячкі. Яна купіла іх спецыяльна для бабулінай хаты. Яны тут патрэбныя – гэта ведае дзяўчынка. Іх чакае Кузьміч.
     Кузьміч – гэта маленькая трапічная лялька, якая невядома адкуль з'явілася ў хаце. Бабуля кажа, што знайшла яе выпадкова, калі ператрэсвала стары куфар на гарышчы. Кузьміч яшчэ добра выглядае! Бабуля размясціла яго на сваёй кухні. Вераніка вырашыла, што Кузьмічу аднаму вельмі сумна, таму і прынесла сябровак.
     – Бабуля! Яму і праўда будзе весялей! – усміхнулася Вераніка, гледзячы, як цяпер ўжо тры лялькі з тканіны боўтаюцца на нітачках на кухні.
     – Вось і добра! Будуць сябраваць! – пагадзілася бабуля.
     Вы не паверыце! Але ў гэтай старой ляльцы, якая праляжала ў куфры столькі гадоў, нядаўна пасяліўся той самы дамавік! Яму нават спадабалася новае аблічча. Гэта лепш, чым проста так невідзімкай насіцца па хаце. А цяпер яму нават ёсць з кім пагаварыць!
     
     – Прывітанне! – дамавік з цікаўнасцю разглядаў суседак.
     – Прывітанне! – адгукнуліся лялькі.
     – Як вас завуць?
     – Дуся і Маруся.
     – А мяне – Кузьміч. Я – дамавік, жыву тут ужо сто гадоў.
     – Сто! – здзівіліся трапічныя лялькі.
     – Так, так. Ведаеце, колькі ўсякай усячыны я пабачыў у сваім жыцці!
     – Цікава! І што ж вы бачылі?
     – Усяго не пераказаць! На такіх лялек, як вы, я таксама нагледзеўся. Раней у дзяцей былі толькі лялькі з анучы. І новыя сукенкі ім шылі на швейнай машынцы з металічнай педаллю. У бабулі ёсць новая машынка, электрычная. Але, калі яна была маленькай дзяўчынкай, яе мама яшчэ шыла ёй уборы на той старадаўняй, што цяпер стаіць у каморы. Я думаю, на старой машынцы і зараз можна было б што-небудзь пашыць не горш, чым на новай.
     Кузьміч азірнуўся. На кухонным стале стаяла вазачка з садавіной, а на газавай пліце штосьці варылася. З каструлі вырываўся даўкі пах тушанай агародніны.
     – У старыя часы, – працягваў дамавік, – ежу варылі ў печы. Пазней ежу сталі гатаваць на прымусе, і толькі потым у гэтай хаце з'явілася газавая пліта.
     – Калі б не вы, мы б ніколі не даведаліся пра гэта! – Дуся і Маруся з цікавасцю разглядалі ўсё на кухні. – А дзе ж людзі тады мыліся і купаліся?
     – Я памятаю, што раней умываліся вадой з рукамыйніка, які вісеў тут жа на кухні. Ён быў прыбіты вунь там, – Кузьміч паказаў на сцяну ля акна. – І толькі пазней, калі правялі вадаправод, усе сталі мыцца вадой з-пад крана. Дзяцей купалі ў карыце з вадой, і толькі потым – у ваннай.
     – А елі яны што?
     – Елі? Усё тое ж, што і цяпер! Кашы-малашы, запяканкі, амлеты, кісялі, кампоты.
     – А цукеркі?
     – Цукеркі? Яны былі і тады. Так, напрыклад, пеўнічкі са смаленага цукру на палачцы, ледзянцы.
     – А шакаладкі былі?
     – Вядома. Яшчэ якія! Прыгожыя фігуркі зайчыкаў і вавёрачак, мішак і ўсякіх там птушачак.
     Лялькі прыціхлі. Ім усім захацелася спаць, бо ў хаце загасілі святло. Бабуля з унучкай заснулі. Заснуў і дамавік побач са сваімі сяброўкамі, маленькімі лялячкамі з тканіны.
     Хай жа ім усім сняцца толькі салодкія чароўныя сны, а іх хата заўсёды будзе напоўненая цеплынёй добрых сэрцаў.
     
     Гэтая казка на рускай мове