Як я люблю гэтую блакітнавокую планету! – казала Сонца зоркам, паказваючы сваім праменьчыкам на Зямлю. – Як шкадую яе! Бог стварыў на ёй незвычайнай прыгажосці прыроду, ён даў людзям усе магчымасці для шчаслівага жыцця. Аднак, д'ябал завалодаў душамі і розумамі зямлян. Я дзіўляюся таму, што людзі не могуць жыць без дзіўных вядзьмарскіх паперак пад назвай "грошы". Каб валодаць як мага большай іх колькасцю, яны ператвараюцца ў чарцей: здзяйсняюць забойствы, ідуць на крадзеж і падман. Д'ябал усяліў у душы людзей прагнасць, злосць, нянавісць, зайздрасць і зрабіў іх жыццё цалкам залежным ад сваіх д'ябальскіх паперак. Сэрца няшчаснай Зямлі разрываецца ад гора. Па ёй рэкамі цячэ людская кроў і людскія слёзы.      – Як жа вярнуць на Зямлю шчасце? – разважала Сонца, гледзячы на змучаную Зямлю.
     – Для гэтага трэба знішчыць грэшнае жыццё на Зямлі, – у адзін голас адказалі зоркі. – І адрадзіць тое шчаслівае жыццё, якое калісьці стварыў Сам Бог!
     – Так, вядома, гэта можна зрабіць. Але як жа Зямля? Як жа яна, бедная пакутніца, перажыве такое гора! Яна ж любіць усіх сваіх насельнікаў як родная маці і не можа ад іх адмовіцца. Не ўсе ж людзі грэшныя. Сярод іх ёсць нават сапраўдныя Анёлы. І яны дораць Зямлі рэдкія хвіліны шчасця і радасці. У некаторых з людзей ёсць здольнасць, дадзеная ім ад Бога. Яны могуць складаць і выконваць Музыку. Вы калі-небудзь чулі Музыку? – спытала Сонца ў зорак.
     – Не, – адказвалі зоркі. – Калі ласка, распавядзі нам пра яе.
     – Пра Музыку немагчыма распавесці, яе трэба чуць! – сказала Сонца. – Добра, я папрашу Зямлю пераслаць на маіх прамянях гэтую Чароўную Музыку.
     Сказаўшы гэта, Сонца паслала просьбу да Зямлі са сваімі гарачымі прамянямі – запісаць на іх самую выдатную чыстую і адухоўленую Музыку, каб потым можна было данесці яе да зорак і планет Сусвету.
     Зямля прыняла гэтае пасланне ад сонечных прамянёў і падумала: " Такую Чароўную Музыку можа скласці і выканаць толькі Анёл ці дзіця, у якога яшчэ няма грахоў". Але прайшло зусім трохі часу, і яна змагла выканаць просьбу Сонца. Матухна-Зямля сваім чулым сэрцам хутка пазнала і адшукала сапраўднага зямнога Анёла. Ім аказаўся хлопчык гадоў пяці, які жыў у вёсцы на беразе маляўнічага возера. Незвычайна адораны малы быў бязконца закаханы ў навакольны свет – возера, лес, сонца, аблокі і птушак. Зямля знайшла хлопчыка, калі ён стаяў на палянцы з маленькай скрыпачкай у руцэ. Дзіця глядзела вакол сябе і атрымлівала асалоду ад прыгажосцю вясновай прыроды. Душа малога злівалася з гэтай прыгажосцю і дарыла гукі Музыкі, якія выліваліся ў цудоўныя далікатныя гукі скрыпкі.
     – Лавіце гэтую цудоўныю Музыку! – прапанавала Зямля прамяням.
     Прамяні падхапілі музычныя гукі і панесліся ў неба. Усе аблокі адразу ж расступіліся, прапускаючы музычны цуд. Неўзабаве прамяні дабраліся да Сонца і перадалі яму Чароўную Музыку. А Сонца адправіла яе далей, зоркам. Зоркі былі зачараваны незвычайнай прыгажосцю музычных гукаў і ўвабралі іх у свае душы, каб захаваць там назаўжды, бо нічога падобнага нябесныя стварэнні яшчэ ніколі не чулі!
     – Мы будзем берагчы Зямлю і паспрабуем адрадзіць на ёй мірнае і шчаслівае жыццё. Трэба шукаць спосаб прагнаць з Зямлі Д'ябла, – вырашылі зоркі. – Ва ўсім Сусвеце не адшукаеш душы, якая магла б стварыць такі музычны цуд! Толькі аднойчы пачуўшы Музыку, мы ўжо не зможам без яе абыходзіцца. Яна патрэбна нам усім. І мы зробім усё, каб ператварыць Зямлю ў Райскі куток Сусвету, які будзе дарыць нам гукі сваёй Чароўнай Музыкі!
     
     Гэтая казка на рускай мове