На прылаўку вялікага ўніверсама ў асобных латках для свежай садавіны красаваліся: яблыкі, грушы, мандарыны, апельсіны, лімоны, ківі, бананы, вінаград. Ніхто з пакупнікоў, падыходзячых да прылаўка з садавіной, нават не падазраваў, што кожны фрукт, які тут ляжаў, лічыў сябе самым лепшым фруктам і таму годным найбольшай увагі.      Яблыкі і грушы паварочваліся да пакупнікоў сваімі румянымі бакамі, як бы кажучы: “Мы салодкія і вельмі смачныя! Купляйце нас!”
     Апельсіны, мандарыны і лімоны блішчэлі ярка-жоўтымі спінкамі і лічылі, што яны і толькі яны самыя сакавітыя, а таму самыя смачныя! Ківі варушылі тонкімі зялёнымі варсінкамі на сваёй лупіне і думалі: “Затое ў нас салодкая сярэдзінка з мяккімі і вельмі смачнымі костачкамі!”
     Жоўтыя бананы памахвалі доўгімі хвосцікамі і пераконвалі ўсіх, што яны самыя мяккія і духмяныя! Гронкі вінаграду ганарыліся сабою, таму што іх ягады былі празрыстыя і напоўненыя самым смачным вінаградным сокам!
     Цэлы дзень да прылаўка з фруктамі падыходзілі пакупнікі, клалі ў свае кошыкі тыя фрукты, якія ім спадабаліся і якія захацелася купіць. Да канца працоўнага дня ў латках засталіся: дзве грушы, адзін яблык, тры бананы, дзве гронкі вінаграду, чатыры мандарыны, два лімоны, тры апельсіны, пяць ківі і шэсць бананаў. Усіх іх прадаўшчыца пераклала ў адзін латок, і толькі тады смачныя плады заўважылі, што яны вельмі розныя, і пачалі знаёміцца.
     Раней яблыкі і грушы ніколі не сустракаліся з апельсінамі і мандарынамі, лімонамі, бананамі і ківі. І гэта не дзіўна, бо растуць яны ў розных кутках Зямлі. Аднак усё-такі ва ўсіх іх было штосьці агульнае. Дык што ж гэта?
     А тое, што ўся садавіна, якія сабралася ў адным латку, вырасла на дрэвах альбо на кустах.
     На дрэвах вырасла такая садавіна, як яблыкі – яны растуць на яблынях, грушы – яны растуць на грушах, абрыкосы растуць на абрыкосах, персікі – на персіках, мандарыны – на мандарынавых дрэвах, апельсіны – на апельсінавых дрэвах, лімоны – на цытрынавых дрэвах. Бананы выраслі на кустах у бананавых плантацыях, ківі – на драўняных ліянах, вінаград – у вінаградніках.
     Дзеці, вы, вядома, заўважылі, што ўсе гэтыя фрукты не падобныя адно на аднаго. Чаму? Ды таму, што краіны, у якіх яны выраслі, самыя розныя, размешчаныя ў розных частках свету: у Еўропе, Азіі, Афрыцы і ў Амерыцы. Для продажу фрукты прывезлі ў наш універсам з гэтых краін. Фрукты вандравалі на самалётах і параходах, у цягніках і аўтамабілях. Вось якія яны фрукты-вандроўнікі!
     Раніцай ва ўніверсам разам з бабуляй прыйшла маленькая дзяўчынка Маша. Яна не захацела глядзець на фрукты, якія ляжалі ў латках, таму што з імі яна ўжо даўно была добра знаёма, хоць іх гісторыю і не ведала. Яе цікавіў ананас. Гэты вялікі калючы светла-карычневы незнаёмы фрукт з зялёнымі хвосцікамі на сваёй верхавіне быў вельмі прыгожы і цікавы. Ляжаў ён на самым версе прылаўка і нагадваў вялікую навагоднюю цацку. Цікава, што вырас ананас не на дрэве і не на кусце, а прама на зямлі гэтак жа, як растуць іншыя выдатная фрукты – кавуны і дыні.
     Маленькая Маша і не здагадвалася пра тое, што ўнутры калючага ананаса за тоўстай лупінай хаваецца сакавітая і салодкая сярэдзіна. І што вырас ён далёка ад паўночнага горада, у якім яна жыве, у зусім іншай паўднёвай краіне.
     Ананасу вельмі хацелася, каб яго купілі. Толькі Машына бабуля не купіла ананас, бо на такі дарагі фрукт у яе не хапіла грошай. Затое яна купіла ўнучцы яблычкаў і груш. А экзатычны ананас праляжаў на высокай паліцы да вечара, пакуль яго не забраў нейкі пакупнік, у кішэні якога было шмат грошай. Каму ён яго панёс, мы не ведаем. Можам толькі здагадвацца – магчыма, сваёй маленькай дачушцы, той, якую клічуць Машанькай!
     
     Гэтая казка на рускай мове