Бог стварыў на Зямлі Райскія мясціны. Гэта месцы, якія настолькі прыгожыя, што інакш, чым Раем іх не назавеш. У адным з такіх куточкаў Зямлі жыў Сокал. Бог надзяліў яго сілай чараўніка. Але птушка не карысталася такой магчымасцю, таму што жыццё ў яе было выдатнае, і іншага жыцця яна не жадала.      Жыў Сокал на высокай скале, з якой яго позірку адкрываўся цудоўны краявід: высока ў неба сыходзілі снежныя вяршыні сінеючых гор, а ўнізе, у цясніне, ляжала сонечная даліна, пасярод якой серабрылася змейка шпаркай ракі. Больш за ўсё на свеце Сокал любіў лунаць паміж скаламі пад лёгкім подыхам свежага ветру, атрымліваючы асалоду ад чысціні і блакіту неабсяжнага неба. Спакойна і шчасліва цякло яго жыццё...
     Аднойчы нечакана супакой птушкі быў парушаны адзінокім вандроўнікам, якога Сокал сустрэў, лётаючы ўнізе ў даліне. Чалавек сядзеў на звілістым беразе горнай ракі і паціху штосьці напяваў. Сокалу вельмі захацелася пагаварыць з незнаёмцам, бо дагэтуль ён жыў у поўнай адзіноце. А таму, што Сокал быў чараўніком, зрабіць гэта было лёгка. Чалавек распавёў яму пра тое, што падарожнічае па свеце ў пошуках такіх выдатных месцаў, як гэта.
     – Тут усё прасякнута дзіўнай энергіяй дабра і прыгажосці, – сказаў кампазітар. – Калі я прыеду дахаты, то напішу музыку, у якой перадам усю сілу гэтай невычэрпнай энергіі. Людзі, паслухаўшы маю музыку, вызваляцца ад зла і жорсткасці. Добрае святло чыстага і выдатнага кахання напоўніць іх душы і прынясе шчасце.
     Сокал здзіўлена слухаў аповед вандроўнікі, не разумеючы, навошта рабіць камусьці дабро, калі табе гэта не трэба, бо ў жыцці ён яшчэ ніколі ні пра каго не клапаціўся, акрамя сябе.
     Па-ранейшаму спакойна і шчасліва пацякло жыццё ганарлівай птушкі. Але часам ён ужо задумваўся пра тое, што не кожнаму не свеце так добра жывецца, як яму. Аднойчы Сокал ізноў спусціўся ў даліну да ракі і ўбачыў там мастака, які сядзеў на беразе і маляваў карціну. І зноў птушцы захацелася пагаварыць з незнаёмцам, бо больш мець зносіны ёй было не з кім. Ад мастака Сокал даведаўся, што той зачараваны гэтым райскім кутком Зямлі і хоча намаляваць карціну, на якой паспрабуе перадаць усю чароўную прыгажосць такога цудоўнага месца Зямлі.
     – Я пакажу карціну людзям, – сказаў мастак. – А яны, па-сапраўднаму адчуўшы наколькі выдатны гэты свет, адкрыюць свае сэрцы насустрач бязмежнай энергіі Чароўнага кахання і асалоды. Іх душы пакіне страх, боль, злосць, а жыццё стане шчаслівейшым.
     Ізноў здзівіўся Сокал, слухаючы тое, што распавёў яму мастак. Але зараз ужо з цікаўнасці ён вырашыў злятаць на другі канец свету, да мора, каб паглядзець, ці праўду яму казалі кампазітар і мастак пра тое, што людзям там жывецца не вельмі шчасліва.
     Падляцеўшы бліжэй да берага, зоркі Сокал заўважыў далёка ў моры судна, якое танула, і разгубленых маракоў, спрабуючых выратаваць свой карабель і сябе. Шкада стала Сокалу гэтых людзей! А калі ён пачуў стогны і малітвы, якія даносіліся з марскіх безданяў, то тут жа пачаў ратаваць людзей. Гэтая ганарлівая птушка валодала сілай чараўніка, падоранай ёй Богам! Сокал супакоіў Мора і прымусіў Вецер прыгнаць судна да берага.
     Маракі выходзілі на сушу, не верачы ў сваё выратаванне.
     – Гэта цуд! Проста цуд! – паўтаралі яны. – Якое шчасце, што мы выратаваліся!
     Стварыўшы такую высакародную справу, Сокал паляцеў у свой райскі куток. Аднак, цяпер ён усё больш і больш думаў пра людзей і пра тое, што ў стане дапамагчы некаторым з іх у трагічных і нешчаслівых сітуацыях. Усё часцей і часцей Сокал стаў пакідаць свой куток спакою і мілаты і адпраўляцца на дапамогу няшчасным.
     Аднойчы, лётаючы поруч хаты, якая стаяла на беразе мора, Сокал убачыў у акне дзяўчыну незвычайнай прыгажосці з добрымі і сумнымі вачамі. Чараўніку няцяжка было даведацца пра усю яе нешчаслівую гісторыю. Аказалася, што маці дзяўчыны ўжо некалькі гадоў прыкавана да пасцелі. Адзіная дачка не магла кінуць роднага чалавека на волю лёсу і кожны дзень дарыла ёй свой клопат і ласку. Але маладой дзяўчыне так хацелася кахання і шчасця!
     І над ёй злітаваўся Сокал. Ён даў яе маці сілы акрыяць і падняцца на ногі. Дзяўчына не магла ад радасці вымавіць нават слова. Яна пайшла да мора усміхаючыся і смеючыся ад шчасця, каб нацешыцца яго прыгажосцю і надыхацца п'янлівым марскім паветрам.
     Прыгажуня ішла ўздоўж берага, мора далікатна абмывала яе ногі сваёй цёплай вадой і кідала да іх прыгаршчы бліскучых жэмчугаў і янтара. А насустрач дзяўчыне з іншага боку берага ішоў малады хлопец. На сэрцы ў яго быў смутак. Таму што вельмі блізкі чалавек перастаў быць яму сябрам, змяніў і здрадзіў яго.
     Сокал вырашыў дапамагчы маладым людзям. Ён надзяліў іх Чароўнай сілай Кахання. Як толькі хлопец і дзяўчына паглядзелі адзін на аднаго, іх імгненна працяла магічная маланка Кахання, а сэрцы і душы злучыліся з дапамогай гэтага выдатнага пачуцця. Маладыя людзі пасябравалі і з таго часу ніколі не раставаліся. Чароўная сіла Кахання падарыла ім доўгае шчаслівае жыццё.
     З той пары Сокал ужо ніколі доўга не заседжваецца ў сваім Райскім кутку. Ён зразумеў, што яго шчасце складаецца ў тым, каб дарыць хоць бы макулінку радасці людзям, дапамагаць і ратаваць тых, хто патрапіў у бяду ці вельмі нешчаслівы…
     Мы жывём на свеце і не можам зразумець – чаму раптам поспех усміхнецца нам, чаму сярод мноства хмар над нашым небам раптам прагляне Яснае Сонейка. Мы молімся Богу, просячы Яго дапамагчы. А Ён дапамагае і ратуе, адорваючы кожнага з нас чароўнай сілай Свайго Кахання.
     
     Гэтая казка на рускай мове