Толькі Зямля і ведае колькі пасланняў нашчадкам захоўваецца ў яе нетрах. На жаль, калі б хтосьці з нашых сучаснікаў і знайшоў такое пасланне, яго б больш цікавіў ацэначны кошт, а не змест ліста. Але не будзем катэгарычнымі. Усе мы такія розныя!      Выкажам здагадку, што адзін ужо не малады і таму ўмудроны жыццёвым вопытам археолаг знайшоў адно з пасланняў старажытных людзей. Ён разгарнуў трухлявы папірус і расшыфраваў ліст. Там было напісана вось што:
     – Людзі! Беражыце і любіце адзін аднаго! Шануйце Бога і памятаеце яго запаведзі! Захавайце Зямлю, не дайце загінуць жыццю на ёй!
     Археолаг задумаўся.
     – Усё правільна! Толькі так і трэба жыць на свеце! – сказаў ён сам сабе.
     А потым узяў лісток паперы і напісаў:
     – Цалкам з Вамі згодзен. Веру ў розум будучых пакаленняў і іх шчаслівае жыццё на Зямлі.
     Археолаг напісаў на лістку дату і сваё імя, затым абодва лісты паклаў разам у старое сховішча, такім чынам пакідаючы іх для прачытання будучым пакаленням людзей.
     Прайшло шмат гадоў, можа, нават стагоддзяў. І зноў хтосьці выпадкова знайшоў закапанае ў зямлі старажытнае пасланне нашчадкам. На шчасце, наша Зямля, якая ахоўваецца Богам і разумнымі людзьмі, да таго часу шчасліва перажыла мноства катаклізмаў і трагедый, што выпалі на яе долю. І, дзякуючы веры ў лепшае і сіле Чароўнага Кахання, Зямля паступова пачала адраджацца. Нарэшце, яе пакінулі ў спакоі злыя цёмныя сілы.
     Нашчадкі адкрылі капсулу з пасланнем, расшыфравалі і прачыталі лісты сваіх продкаў, перадаўшы іх на захоўванне ў музей гісторыі Зямлі.
     Маладыя людзі, не зведаўшыя войнаў, падману, каварства і злосці прыходзяць у музей і, знаёмячыся з запаветамі далёкіх продкаў, разважаюць па-свойму:
     – А хіба можна жыць інакш?
     
     Гэтая казка на рускай мове