Жыў-быў на белым свеце адзін маленькі вельмі прыгожы Ключык, але не залаты, а музычны. І адкрываў ён не чароўныя дзверцы, а нотныя радкі на старонках Антошкінага падручніка па музыцы. Ключык, як камандзір, заўсёды станавіўся першым на радку з пяці лінеяк, а за ім па ўсім лінейкам і нават паміж імі выстройваліся ноты. Музычны Ключык увесь час напяваў тоненькім галаском песеньку, у якой была толькі адна нота Соль. Яна сядзела на другой лінейцы і была ўлюбёнкай музычнага Ключа, таму што свой прыгожы завіток ён пачынаў менавіта з гэтай ноты. Напэўна, таму Антошкіна настаўніца называла музычны Ключык ключом Соль ці скрыпічным Ключом.      Антошка любіў сваю настаўніцу музыкі. Настаўніца ў яго была вельмі добрая, толькі крышачку строгая. Яна вучыла яго іграць на скрыпцы. Скрыпачка ў Антошкі была самая сапраўдная, хоць і вельмі маленькая. На ёй можна было сыграць любы музычны твор. Аднак, калі хлопчык неакуратна праводзіў смычком па струнах, яны рыпалі і пішчалі, як капрызнае дзіця. Але варта было Антошку паднапружыцца і правільна правесці па іх, струны начынілі спяваць звонка і хораша. Хлопчык ужо навучыўся іграць на сваёй скрыпцы гамы, эцюды і маленькія п'есы. Вось толькі правільна сыграць тую ці іншую ноту ў яго яшчэ не заўсёды атрымоўвалася. Таму ён часта фальшывіў. Настаўніца папраўляла яго і казала, як трэба правільна іграць.
     Музычны Ключык таксама не любіў фальшы. Калі Антошка няправільна іграў ноты, Ключык хмурыўся і сердаваў. І гэта было вельмі прыкметна, таму што тады ён раздзімаўся, крывіўся і ледзь не скочваўся з нотнага радка. Такім чынам Ключык імкнуўся прыцягнуць увагу хлопчыка і паказаць яму на яго памылку. Але Антошка чамусьці ніяк не заўважаў змен, якія адбываліся са скрыпічным Ключом у сваім музычным альбоме.
     І вось аднойчы, калі хлопчык рэпетыраваў дома перад заняткамі і занадта сфальшывіў, Ключык не вытрымаў, саскочыў з нотных лінеек і ўцёк у двор. Здарылася неверагоднае! Ноты таксама адна за адной пабеглі за Ключыкам і ў музычным альбому Антошкі засталіся пустыя радкі з пяці лінеек. Калі хлопчык выбег у двор услед за ноткамі, то ўбачыў, што блакітнае неба разлінеелася, нібы яго нотны сшытак, залатымі радкамі з сонечных ліній! А ў пачатку нотных радкоў, як дырыжор, стаіць залаты музычны Ключык і дырыжуе ноткамі-птушачкамі, якія сядзяць на сонечных правадах.
     Ключык не даў Антошку нават апамятацца і гучна крыкнуў:
     – Ну, што ты стаіш, разявіўшы рот! Іграй на скрыпцы разам з намі, але толькі не ўздумай зноў фальшывіць!
     І Антошка, як у казцы, зайграў разам з нотамі чыста і хораша...
     
     З той пары, іграючы музычны твор, хлопчык заўсёды глядзіць на скрыпічны ключ: як той выглядае, ці не скрывіўся. І вельмі стараецца іграць без фальшы. Антошка зразумеў, што не толькі для яго, для ўсіх яго слухачоў гэта вельмі важна.
     
     
     Гэтая казка на рускай мове