Сёння мы адправімся ў цікавае вандраванне з дзяўчынкай па імені Роза. Роза выдатная, як кветка. У яе блакітныя вочы, светлыя валасы і румяныя шчочкі. А яшчэ яна вясёлая і гаварлівая. Роза вучыцца ў першым класе. Сёння, калі яна прыйшла са школы, то ў першую чаргу хутка зрабіла ўсе ўрокі, а потым…      Дзяўчынка адправілася ў вандраванне ў чароўны сад! А прывёў яе туды гаворачы Бусел. У яго белыя крылы, чорныя лапкі і чырвоная дзюба.
     – Адпраўляйся за мной! – сказаў ён Розе, узмахнуў крыламі і паляцеў.
     Роза тут жа пабегла ўслед за ім. Неўзабаве яна апынулася ва ўваходзе ў квітнеючы сад. Сад быў напоўнены песнямі птушак. Яны сядзелі на галінах дзівосных дрэў. Гэта былі чароўныя дрэвы! Іх галіны і ствалы ўпрыгожвалі пялёсткі цудоўных кветак. Апрача таго ўсе дрэвы ўмелі танчыць пад мелодыі песень. Яны ўзмахвалі галінамі, выгіналі ствалы і разгойдваліся з боку ў бок. Птушкі, якія сядзелі на іх галінах, таксама здаваліся непадобнымі на сапраўдных птушак. Іх пер'е і чубкі былі размаляваны ў яркія колеры і свяціліся перламутравым святлом.
     – Гэта Райскія птушкі! – зразумела Роза. – Хто вы? – спытала яна ў дрэў.
     – Мы Буквіцы. У старыя часы людзі прыдумалі нас і нашу цудоўную краіну – старонку. Можна гэтак жа, як пасеяць вясной насенне ў узараныя барозны на зямлі, упісваць (па-старому – упіхваць) літары ў адведзеныя на паперы чорныя лінейкі. А загалоўныя літары (Буквіцы) мастакі размалёўвалі яркімі каляровымі фарбамі. Гэтыя Буквіцы ўпрыгожваліся галінкамі, пялёсткамі, кветкамі, каб яны былі падобныя на дрэвы з Райскага саду.
     Дзяўчынка Роза агледзелася. Вакол яе раслі дрэвы, сапраўды падобныя на літары з алфавіту.
     – Ты - Буквіца "П"! – Роза паказала на пышныя вароты з кветак. – А ты - Буквіца "З". – Дзяўчынка паглядзела на другое дрэва, выгнутае, нібы лісцік у кветкі.
     Дрэвы, моўчкі, кіўнулі ёй у знак згоды. Паступова дзяўчынка адрозніла ўсе Буквіцы ў Райскім садзе. І прачытала сказ з дрэў-Буквіц, якія раслі ў адным радзе:
     “СА СВЯТАМ”.
     – Роза! Ты патрапіла ў цудоўны Райскі сад, выгадаваны людзьмі калісьці вельмі-вельмі даўно. Цяпер ты ведаеш, наколькі прыгожы ён і зможаш распавесці пра нас, Буквіцах, сваім родным і сябрам, – сказалі дрэвы. – Пачні з цудоўнай казачнай Буквіцы сваё віншаванне маме, бабулі, сяброўцы. Паспрабуй намаляваць Буквіцу такой жа прыгожай, як і мы!
     – Добра! – сказала Роза. – Я паспрабую.
     І тут яна пачула бой гадзінніка. Гэта старадаўні насценны гадзіннік у пакоі, дзе яна сядзела за сталом, прабіў васямнаццаць гадзін. Дзяўчынка перагарнула апошнюю старонку дзіўнай кніжкі, у казачнай краіне якой пабывала.
     На стале побач з кніжкай стаяла маленькае шклянае Бусляня з белымі крыламі, чорнымі лапкамі і чырвонай дзюбкай. Бусляня быццам запытала ў Розы:
     – Табе спадабалася вандраванне?
     – Вельмі! – усміхнулася Роза.
     Дзяўчынка вырашыла, што навагодняе віншаванне на паштоўцы для сваіх родных і сяброў пачне са старадаўняй Буквіцы. Яна намалюе яе такой жа святочнай і прыгожай, як тыя рукапісныя Буквіцы, якія калісьці вельмі даўно прыдумалі людзі.
     
     Даведка.
     У Беларусі ёсць маленькае мястэчка Ветка, дзе людзі памятаюць і шануюць справы старых пісараў і іканапісцаў.
     
     Гэтая казка на рускай мове