Жыў у адным горадзе малады вельмі сімпатычны хлопец. Усе, хто ведаў Мікалая, вельмі любілі яго за дабрыню, мяккасць характару, сардэчнасць і прастату. У яго было шмат сяброў. Але хлопцу падабалася праца лесніка, і ён вырашыў сваё жыццё прысвяціць лесу. Мікалай пасяліўся ў драўлянай хатцы ў вялікім прыгожым лесе і пражыў там усё сваё жыццё. За доўгія гады зносін з лесам ён навучыўся яго вельмі добра разумець. Ляснік вывучыў карысныя ўласцівасці лясной травы, якая дапамагае лячыць шматлікія хваробы. Ён харчаваўся ягадамі і грыбамі, арэхамі, пасадзіў і выгадаваў у лесе шмат хвойных і ліставых дрэў, а таксама – сапраўдны сад з пладовых кустоў і дрэў. У яго быў гарод, на якім ён вырошчваў гародніну, жыта і пшаніцу.      Мікалай пасябраваў са звярамі і птушкамі. Ён разумеў іх мову, імкнуўся дапамагчы ўсім, хто меў патрэбу ў яго дапамозе: хворых жывёл і птушак лячыў, галодных – у халодную пару года падкормліваў. Звяры і птушкі палюбілі гэтага добрага чалавека. Яны па-свойму звалі яго, а Мікалай разумеў і адгукаўся. І не толькі звяры і птушкі – дрэвы, кусты, кветкі і трава таксама любілі свайго гаспадара за дапамогу і ўвагу, якія ён ім аказваў. Ляснік дапамагаў і шкадаваў усіх жыхароў лесу.
     Вось так у любові і згодзе пражыў лес шмат гадоў разам са сваім сябрам, чалавекам. Але паступова Мікалай састарэў, стаў сівым дзедам. Ён ужо не мог хутка і энергічна, як у маладосці, хадзіць па лесе і ўнікаць у патрэбы яго насельнікаў. Зараз дзядуля Мікола сам меў патрэбу ў дапамозе. Ён часта хварэў, ляжаў у пасцелі і нават не мог устаць, каб прыгатаваць сабе ежу. Зусім саслабеўшы, ляснік вырашыў, што хутка памрэ. Але лес не кінуў яго ў бядзе. Звяры і птушкі дапамагалі хвораму, кармілі і ўвесь час думалі, што б такое зрабіць, каб іх гаспадар здабыў сілы для жыцця, памаладзеў і падужэў. Стары нават не мог выказаць здагадку, што лясныя сябры знойдуць спосаб яго выратаваць.
     А яны знайшлі такі спосаб. Птушкі адшукалі ў лесе высокі і вельмі моцны Кедр і папрасілі дрэва даць ім некалькі кропель свайго жыватворнага амаладжальнага соку для лячэння старога. Кедр ведаў лесніка і рады быў яму дапамагчы. Дзяцел набраў сок у сваю дзюбу і аднёс хвораму. Стары праглынуў сок і адчуў, як сілы зноў вяртаюцца да яго. Некалькі разоў Дзяцел насіў лесніку ў дзюбе кроплі гэтых чароўных лекаў, і стары Мікола падужэў, устаў на ногі, ізноў, як у былыя часы, стаў бадзёрым і жыццярадасным. Вось так лес і яго насельнікі выратавалі свайго горача любімага чалавека.
     
     Гэтая казка на рускай мове