Мілая мая бярозка (апавяданне) - Произведения Татьяны Домарёнок-Кудрявцевой
Мілая  мая бярозка (апавяданне)
Мілая мая бярозка (апавяданне)
     
     Бярозанька маладзенькая,
     Быццам дзяўчынка маленькая,
     Тонкія нітачкі-косы вісяць,
     Лісцем шуршаць і святлом зіхацяць.
     
     Тонкае дрэўца, бялюсенькі стволік,
     Лепшага дрэўца не ўбачу ніколі.
     Дужай расці і ўвысь падымайся,
     Песні спявай ды ўсім ўсміхайся.
     
     Я падыду да цябе на світанку.
     Ты яшчэ спіш ці праснулася зранку?
     Косы спляла і на свет паглядаеш,
     Сонца, што толькі ўстае, сустракаеш.
     
     Птушка ляціць, на галінку садзіцца,
     Хоча сяброўствам з табой заручыцца.
     Песняй чароўнай размову заводзіць.
     Ты ж назіраеш, як Сонца ўсходзіць.
     Зірк – прамяні ад яго паляцелі,
     Стволік і косы твае абагрэлі…
     
     Улетку, прынцэса, жыві, весяліся!
     Прыйдзе зіма, спаць паціху лажыся.
     
     
Калі вясною покаўкі ў бярозкі набрыняюць, а ствол перапаўняецца празрыстым і чыстым як сляза сокам, дрэва ажывае, і маладзенькія лісточкі, якія выглянулі з покавак, радасна глядзяць на свет, быццам кураняты, што вылупіліся з яек. Яны хутка растуць, шамацяць і нясмела трапечуць, пазiраючы вакол сябе – такія маладзенькія, ліпкія, пахкія. Белая бярозка ў гэты час выглядае незвычайнай прыгажуняй, нібы стройная дзяўчына ў зялёным бліскучым шаўковым уборы. Ёй прыемна дыхаць свежым вясновым паветрам, сагравацца ў цёплых прамянях яркага сонейка, спаталяць смагу халаднаватай вільгаццю зямлі і са задавальненнем слухаць радасны спеў птушак, якія вярнуліся з поўдня на родную зямлю.      Але вось ужо лісце ў бярозкі выраслі, абветрыліся і пацямнелі, насычыўшыся сонечным святлом і цяплом, яе вясновыя “завушніцы” абсыпаліся. Улетку бярозка падобная на сталую жанчыну, якая спазнала ўсё хараство жыцця. Яна умываецца пад струменямі моцных ліўняў і навальніц, трохі пакутуе ад гарачых сонечных прамянёў. Аднак гэта не бяда, бо цяпер лета, i таму ёй цёпла і добра. Жыццё бярозкі ў гэтую пару года мернае і спакойнае.
     Непрыкметна надыходзіць восень. Пачынаюцца халады і знясільваючыя восеньскія дажджы. Бедная бярозка ўжо не падобная на нядаўнюю прыгажуню. Вецер абтрапаў яе галінкі-косы, сарваў пажоўклае лісце, дождж прамачыў ледзяной вадой яе тонкую гнуткую постаць…
     Такая крохкая на выгляд, белая бярозка вытрымае і восеньскі дождж і зімовы мароз. Яна жывучая і цярплівая, таму з жалезным спакоем будзе чакаць вясну, бачыць яе ў сваіх доўгіх зімовых снах і абавязкова дачакаецца цяпла, каб ізноў ажыць і ўсцешыцца незвычайна цудоўным жыццём на Зямлі.
     
     p.s. Малюнак вядомай беларускай мастачкі Наталлі Расолька
     
     Гэты аповед на рускай мове
5.12.11