У гэты вечар кот і вараняня вырашылі разыйсціся ў розныя бакі. Гоша паляцеў да сінічак, каб пабалбатаць з імі і распавесці, як трэба трэніраваць свае крылцы да будучых палётаў па бязмежным прасторы неба. А Васька пабег да сабакі Дзіка, спадзяючыся пагуляць з ім у хованкі ці ў іншую цікавую гульню. Нагуляўшыся, абодва сябра вярнуліся ў сваю хатку, каб адпачыць да раніцы.      Калі б Гоша не спаў гэтай ноччу і вызірнуў у акенца, то ўбачыў бы, як па гарадку, ахінутаму месяцовым святлом, шпацыруе чароўная Фея, пра якую ён казаў. Магчыма, ёй не спалася, альбо яна чакала кагосьці са сваёй Чароўнай краіны, пра гэта нам не вядома. Толькі ўсе расліны, якія яна пасадзіла і якія даглядала, з падзякай сачылі за ёй. Кветкі паварочвалі да добрай Феі свае стомленыя за дзень галоўкі, баючыся прапусціць штосьці вельмі важнае для іх. Дрэвы нахілялі галіны, а райскія птушкі паціху ціўкалі на птушынай мове, якую Фея разумела, і паведамлялі ёй пра нешта важнае. Не, чароўныя гномікі не суправаджалі ў гэтую ноч чароўную Фею. Яны стаміліся за доўгі працоўны дзень, таму моцна спалі ў сваіх маленькіх ложачках з мяккага пуху. Толькі Месяц сачыў за чараўніцай і пракладаў ёй дарогу ў цемры.
     Фея абышла ўвесь гарадок, затым накіравалася да сябе – у канец Чароўнай краіны Дабрыні і Міласэрнасці, каб адпачыць да раніцы. Яе хвалістыя светлыя валасы пераліваліся ў месяцовым святле, ад усяго яе далікатнага аблічча зыходзіў водар летніх кветак. Фея слушна і аддана выконвала даручэнне ўсемагутнага Чараўніка – дапамагаць слабым і бездапаможным. Магчыма, часам яе добрае бескарыслівае сэрцайка смуткавала пра тое жыццё, у якім яна жыла раней, калі была яркай і духмянай чайнай Ружай. Тады яе ведалі і любілі людзі, яна дарыла ім свой водар і прыносіла радасць. Але Фея не шкадавала пра тое, што патрапіла ў Чароўную краіну, яна разумела, наколькі патрэбна слабым і бездапаможным істотам яе дапамога і падтрымка. Дзякуючы Чароўнай краіне не загінуць, а будуць шчаслівыя жывёлы, якія патрапілі ў бяду.
     Праз некалькі гадзін наступіла раніца новага дня. Прачнуліся Гоша і Васька, Папугай, сабака Дзік і вавёркі, сінічкі і іншыя жывёлы, з якімі яшчэ не пазнаёміліся нашы сябры. Як добра, што ні ў каго з жыхароў Чароўнай краіны не было нагоды для суму. Усё гэта дзякуючы таму, што дзень і ноч іх засцерагалі чараўнікі.
     Аднак усякае можа здарыцца. Калі раптам хтосьці парушыць іх спакой, што тады рабіць ім, ці змогуць чараўнікі ўсцерагчы сваіх жыхароў ад непрыемнасцяў? Вядома ж, змогуць! І ў гэтым пераканаліся нашы сябры, калі здарылася вось гэта непрыемная падзея.
     Аднойчы, калі Гоша з Васькам яшчэ жылі ў Чароўнай краіне, у яе прарваўся Гіль. Гэта быў не той гіль, які жыве на поўначы і прылятае да нас узімку, а цацачны, шкляны Гіль. Ён зваліўся з навагодняй Ёлкі, упрыгожанай у скверы, і ледзь не разбіўся. Так хто ж так гайдаў гэту прыгажуню, што з яе пачалі злятаць навагоднія цацкі? Калі ж гэта адбылося?
     Справа ў тым, што насельнікі Чароўнай краіны нават не заўважылі, як у рэальны свет надышоў Новы год. Навагодняя ноч падарыла людзям і ўсім, хто жыве на белым свеце, сваё чараўніцтва. Усе змаглі загадаць запаветныя жаданні і адсвяткаваць прыход Новага года. Што ж адбылося ў гэту ноч у скверы побач з домам Алесі?
     У скверы пазбіралася шмат людзей. Тут былі дзеці і дарослыя. Яны шпацыравалі ў парку і весела смяяліся, жартавалі. А дзеці бегалі вакол упрыгожанай Ёлкі і трохі сваволілі. Хтосьці з дзяцей падбег і пачаў зрываць з навагодняй прынцэсы ўпрыгажэнні. Гэта быў вельмі дрэнны ўчынак. Але бацькі чамусьці нічога не заўважылі, яны захапіліся шумнымі гутаркамі і весялосцю.
     Маленькі Гіль, зваліўшыся на снег, так спалохаўся, што закрычаў ад страху. Чароўны Гномік, які ахоўваў Ёлку, не змог нічога зрабіць і вырашыў адправіць Гіля ў Чароўную краіну, каб Фея дапамагла супакоіць нядбайных дзетак.
     – Дзеці крычаць, збіваюць цацкі з Ёлкі, – паведаміў Гіль, з'явіўшыся ў Чароўнай краіне, якая мірна спала і ні пра што не здагадвалася. – Яны так шумяць, што могуць нашкодзіць вам, – крыкнуў Гіль. – А бацькі запальваюць побач з Ёлкай петарды. Яны могуць уладкаваць пажар і спаліць чароўную Ёлку! І тады гэты праход да вас будзе зачынены.
     – Не, ніхто не зможа разбурыць нашу Чароўную краіну, – раздаўся голас усемагутнага Чараўніка.
     Як добра, што ён, які стварыў яе, даведаўся пра ўсё і прыйшоў на дапамогу.
     Чараўніцтва – яно тут жа перайшло ад усемагутнага Чараўніка ў рэальны свет, туды, дзе шпацыравалі і шумелі людзі. Мамы адагналі непаслухмяных дзяцей ад Ёлкі, павесілі на галіны цацкі, якія зваліліся, палаяўшы дзетак за нядобрыя ўчынкі. І неўзабаве ўсе, хто шумеў і гарэзнічаў у скверы ў навагоднюю ноч, адчулі моцную стомленасць і разышліся па дамах спаць. А Гілю так спадабалася Чароўная краіна, што Фея дазволіла яму застацца ў ёй яшчэ на некалькі дзён, каб пазнаёміцца з райскімі птушкамі.
     Вось такая не вельмі прыемная гісторыя здарылася побач з Ёлкай, якая расла ў скверы каля дома Алесі. А як жа яна сама? Ці змагла дзяўчынка акрыяць і пабываць у дзіцячым садку на навагоднім ранішніку?
     
      Гэта казка на рускай мове