Здарылася гэта не цяпер, а ў той час, калі гераіня гісторыі, шасцігадовая Алеся, яшчэ хадзіла ў дзіцячы сад. Дома перад сном мама заўсёды чытала ёй цікавыя казкі. Часам дзяўчынка сама прыдумляла іх разам з матуляй. Гэтыя ўласныя творы бударажылі сэрцайка малой. І тады героі казак сніліся ёй па начах.      Аднойчы Алесі прысніўся дзіўны сон. А можа гэта быў зусім не сон, і ўсё, што прыснілася, рэальнасць? Дзяўчынка падумала пра гэта, калі ўбачыла ў двары герояў свайго сну: бяздомнага ката – жыхара падвала яе дома, і вараняня, якое жыло ў гняздзе на старой ліпе ў скверы.
     І кот, і вараняня былі добра знаёмы Алесі, можна сказаць, яна сябравала з імі. Дзяўчынка часта прыносіла кату і вараняняці пачастункі. Яна сама дала сваім сябрам імёны, кату – імя Васька, а вараняняці – Гоша.
     Кот, заўважыўшы маленькую сяброўку, заўсёды падбягаў да яе і чакаў смачны кавалачак ежы. Але мама забараніла дачцэ чапаць ката рукамі. "Ад бяздомнага ката, – казала яна, – можна падхапіць непрыемную хваробу, і тады прыйдзецца доўга лячыцца і хадзіць у паліклініку". Алеся не хацела хварэць, таму не чапала бруднага ката.
     Хаця Васька быў зусім не мурза, а нават вельмі ахайны кот. Але дзяўчынка гэтага не ведала. Не ведала яна і таго, што раней у дзяцінстве Васька жыў у вельмі добрай бабулі. Яна любіла яго і смачна карміла. Можа таму Васька вырас вялікім і прыгожым катом, ды і хварэў ён рэдка, толькі калі па неасцярожнасці доўга блукаў пад дажджом ці сядзеў у мароз на снезе. Васька ніколі не заходзіў у брудныя месцы, старанна сачыў за чысцінёй сваёй шэрсткі. Вось толькі кот лічыў сябе няшчасным, бо яму вельмі не пашанцавала, калі пасля смерці бабулі яго не захацелі браць да сябе яе сваякі. Яны проста выкінулі ката на вуліцу, дакладней сказаць, у двор. Там яму спачатку зусім не спадабалася, ён пакутаваў ад адзіноты і ніяк не мог прывыкнуць да новага жыцця. Васька імкнуўся спадабацца каму-небудзь з жыхароў дома, але ніхто не звяртаў на яго ўвагі. Галодны кот блукаў па падвале і, прыхінуўшыся да цёплай трубы, засынаў са слязамі на вачах. Але аднойчы ў яго жыцці праглянуў праменьчык яркага сонейка. Гэта адбылося тады, калі адна незнаёмая дзяўчынка падышла вельмі блізка да яго і ўсміхнулася. З тых часоў яна пачала яго карміць, выносіла з кватэры кавалачкі мяса, кашу, каўбаску. І кот ажыў, цяпер ён кожны дзень сядзеў ля яе пад'езда і чакаў. Але часам дзяўчынка не з'яўлялася ў двары. Праходзіла некалькі дзён, і галодны кот думаў, што больш не ўбачыць сваю выратавальніцу. Але потым яна з'яўлялася, з усмешкай глядзела на яго, і Васька разумеў – усё будзе, як раней.
     Вараняня Гоша таксама палюбіў маленькую дзяўчынку. Ён сам падлятаў да яе, калі яна шпацыравала ў двары і, павітаўшы малую гучным "Кар-р-р!", усаджваўся на парэнчы пад'езда. Алеся вымала з кішэнькі круглае пячэнне пад назвай "Марыя" і кідала яго вараняняці. Схапіўшы ласунак, Гоша ляцеў дадому, але затым ізноў прылятаў і ўдзячна накіроўваў на дзяўчынку сваё бліскучае чорнае вока. А яна ў гэты час ужо забаўлялася з катом. Але Гоша не раўнаваў Алесю да Ваські. Ён разумеў, што кот бяздомны і яго трэба шкадаваць. Васька таксама ніколі не крыўдзіўся на Гошу за яго прыхільнасць да Алесі.
     Гэта было менавіта так! Васька і Гоша выдатна разумелі адзін аднаго і таму ніколі не біліся. Мабыць яны ўжо сталі сябрамі. Пра ўсё гэта Алеся даведалася, калі ўбачыла іх удваіх у сваім вельмі загадкавым і незвычайным сне.
     
      Гэта казка на рускай мове