Заўтра Раство, а сёння Куцця, – абвясціла кацянятам Насця. Учора яна доўга хадзіла па крамах разам з мамай і накупляла розных смачнасцяў. А сёння з раніцы круцілася на кухні. Штосьці там падрыхтоўвала – дапамагала маме. У вялікім пакоі ўсё яшчэ стаяла прыгажуня навагодняя Ёлачка Яна цешыла кацянят. Малышы гулялі каля яе са сваімі цацкамі і ўжо некалькі дзён не высоўвалі нос у двор. Справа ў тым, што стала вельмі марозна, і Насця баялася, каб кацяняты не адмарозілі лапкі. На акне, куды любілі залазіць Шалун і Мяўка, Мароз-чырвоны нос намаляваў цудоўныя ледзяныя ўзоры. Яны атулілі амаль усё шкло, таму разгледзець штосьці ў двары было зацяжка. Але кацяняты прыдумалі выйсце з нязручнага становішча і сваімі насамі адтайвалі маленькія дзірачкі на шкле, праз якія глядзелі на сняжынкі. "Вам холадна?"– такім чынам малышы спрабавалі завесці бязгучную гутарку са сняжынкамі. Але тыя толькі варушылі тонкімі ледзянымі лапкамі, маўляў, не, не холадна, не турбуйцеся.      Да вечара стол быў накрыты. Насця разам з мамай прыгатавала калядныя стравы, і да поўначы ўся сям'я пазбіралася, каб сустрэць Раство Хрыстова. Гэта свята здалося кацянятам не такім шумным, як Новы год. Насупраць, Насця ціхенька сядзела за сталом і пра нешта думала. Толькі Мяўка заўважыў, як роўна апоўначы Зорачка, якая была на верхавіне хатняй Ёлачкі, раптам успыхнула яркім святлом, які не загас і свяціў усю ноч. "Гэта святло прыйшло з неба і ператварыла яе ў Калядную Зорку", – зразумеў каток. І ён успомніў казку пра Анёлаў, якія прылятаюць да людзей у гэтую ноч, каб дарыць усім радасць і шчасце.
     Непрыкметна праляцелі зімовыя канікулы, і Насця сабралася ісці ў школу. Яна добра адпачыла, да таго ж, разам з сябрамі яна схадзіла ў кіно, з мамай – у цырк, шпацыравала разам з сяброўкамі, і не забывала пра кацянят. Яны часта заставаліся адны ў хаце, але ўдваіх ім не было сумна. Часам Мяўка і Гарэза выбягалі ў двор, каб пагаварыць са сняжынкамі. Мяўка не мог забыць пра сваю сустрэчу з іншапланецянінам, яму хацелася сустрэцца з ім ізноў. Але сняжынкі не ведалі, калі іншапланецянін прыляціць на Зямлю. "Калі ён прыляціць, дык абавязкова зазірне да мяне", – разважаў Мяўка. Ён верыў, што стаў для іншапланецяніна сябрам. Але ці спраўдзіцца калі-небудзь яго мара?
     А за акном працягвалася снежная і марозная зіма. Часам завіруха намятала велізарныя гурбы, якія былі нашмат вышэйшыя за катка, люты вецер кружыў, свістаў і кідаў з размаху камякі снегу прама на шкло акна. "Мне ўжо надакучыла зіма, я хачу, каб яна скончылася", – смуткаваў Мяўка. Але калі наставалі ясныя марозныя дзянькі, і на чыста-блакітным небе зіхацела сонейка, у катка паднімаўся настрой, і ён цешыўся такой цудоўнай зіме.
     Насця старалася добра вучыцца ў школе. Яна прыходзіла з заняткаў стомленая, акрамя ўрокаў, ёй яшчэ трэба было хадзіць на заняткі ў спартыўную секцыю. З кацянятамі дзяўчынка бачылася ўсё радзей і радзей, але яны не крыўдзіліся. Удваіх ім не было сумна. Акрамя таго, мама Насці па вечарах заўсёды была ў хаце, смачна карміла іх і песціла. Жанчына размаўляла з кацянятамі, распавядала ім пра сваё жыццё, уключала тэлевізар, дазваляючы малышам паглядзець цікавыя перадачы пра жывёл.
     – Яшчэ засталося пражыць два тыдня, і мы будзем сустракаць вясну, – казала яна. – Хутка растане ўвесь снег і ператворыцца ў адталыя ручайкі.
     "Куды ж дзенуцца сняжынкі? Ах, яны таксама растануць!" – расхваляваўся Мяўка. Яму стала шкада іх. Ён успомніў пра Снегавіка, якога яны разам з Насцяй сляпілі ў двары. "Ён таксама растае? Няўжо?" – не верыў Мяўка. І назаўтра з самай раніцы каток угаварыў Гарэзу збегаць у двор, каб паглядзець на Снегавіка, ці не збіраецца ён раставаць.
     
      Гэта казка на рускай мове