Тыдзень да Новага года для Мяўкі прайшоў зусім непрыкметна ў гульнях і забаўках. Ён знаёміў Гарэзу са сваёй хатай, выводзіў пагуляць у двор і навучыў разумець мову сняжынак. Сняжынкі, як і раней, не стамляючыся, усё валіліся і валіліся з неба на зямлю. У двары ўтварыліся глыбокія гурбы. Тата Насці праклаў дарожку да брамкі, і кацяняты з шумам і піскам насіліся па ёй. А яшчэ яны, не баючыся ўтапіцца ў глыбокім снезе, часам заскаквалі ў гурбы і каталіся па снезе, весела абсыпаючы адно аднаго пухнатымі халоднымі сняжынкамі. Хутчэй за ўсё, сняжынкі крыўдзіліся на іх, таму што маляняты парушалі ўсю снежную прыгажосць. Але сказаць пра тое кацянятам далікатныя прыгажуні не вырашаліся.      У хаце ж у гэты пераднавагодні час Насця займалася ўборкай, гатаваннем ежы і гутаркамі з сяброўкамі. Дзяўчынкі збіраліся на навагодні баль, які павінен быў прайсці ў іх школе.
     – Як вам мая сукенка, падабаецца? – спытала Насця ў кацянят, прыхарошваючыся каля вялікага люстэрка. Яна ўжо сабралася ісці на баль і чакала сваю сяброўку.
     Кацяняты не маглі нічога сказаць. Яны толькі бегалі вакол сваёй гаспадыні і захоплена разглядалі яе ўбор, удыхаючы незнаёмы водар духоў. Мяўка і Гарэза разумелі – ім не пабываць на балі разам з Насцяй. Але крыўды на яе яны не трымалі. Так, ім і тут, у цёплай кватэры, дзе замест водару духоў па кухні разліваліся мясныя водары, зусім не сумна, а нават прыемна было знаходзіцца.
     – Мамачка, мы пойдзем, – паведаміла Насця, калі на парозе пакоя з'явілася яе сяброўка.
     – Шчасліва, толькі не затрымлівайся дапазна, – папярэдзіла мама. Дзяўчынкі сышлі, а кацяняты пабеглі на кухню выпрошваць у мамы пачастункі…
     "Заўтра надыдзе Новы год", – сцяміў Мяўка, успомніўшы, як раніцай пра гэта казалі Насця з мамай. Удосталь найграўшыся за цэлы дзень, сябры хутка заснулі, не дачакаўшыся прыходу з балю Насці.
     А раніцай, прачнуўшыся, кацяняты пачулі такія словы:
     – Сёння ўначы павінен адбыцца навагодні цуд, і я знайду пад Ёлачкай свой падарунак ад Дзядулі Мароза, – паведаміла Насця маме. А тая, моўчкі, кіўнула галавой, аднак не была ўпэўнена ў словах дачкі. "Калі б дзядуля Мароз хацеў, – думала мама, – дык ужо прынёс бы яго. Сёння ў дванаццаць гадзін ночы наступіць Новы год, ці паспее Дзед Мароз прынесці Насці падарунак?"
     "А мне падарунак ужо не патрэбен, Гарэза – мой падарунак", – вырашыў Мяўка і пакратаў спячага Гарэзу за вушка. Той прачнуўся, паварушыў вушамі, але вочкі так і не расплюшчыў.
     – Прачынайся, соня, надышоў час снедаць, – мяўкнуў каток і пацягнуў кацяня за хвост, бо на кухні ў місачках іх ужо чакала смачная ежа.
     Увесь гэты перадсвяточны дзень у хаце было шумна і весела. Насця ўключыла тэлевізар, дзе паказвалі вясёлыя навагоднія перадачы. Разам з мамай дзяўчынка накрыла навагодні стол, на Ёлачцы запаліла ілюмінацыю. І тады навагодняя прынцэса зазіхацела, пачала пералівацца разнастайнымі каляровымі агеньчыкамі, на яе верхавіне заззяла навагодняя зорачка.
     Кацяняты былі ў захапленні. Яны скакалі і насіліся вакол Ёлачкі, у парыве шчасця зноў ледзь не сарвалі з яе гірлянду. Але Насця прыкрыкнула на няўрымслівых малых і ўжо хацела выправадзіць іх з пакоя. Але потым пашкадавала і загадала паводзіць сябе ціха, інакш ім прыйдзецца выйсці вон.
     Нагледзеўшыся на Ёлачку, кацяняты супакоіліся. І тады Мяўка ўзгадаў, як сняжынкі казалі пра тое, што ў навагоднюю ноч з неба на ўсе елкі, якія растуць на зямлі, спускаюцца самыя прыгожыя сняжынкі. "Яны ператвараюцца на час свята ў чароўныя зорачкі", – успомніў каток словы сняжынак. І як толькі сцямнела, ён пацягнуў Гарэзу ў двор, каб прасачыць, калі ж здзейсніцца гэты цуд. І тут здарылася тое, чаго кацяняты ніяк не чакалі…
     
      Гэта казка на рускай мове