Адразу пасля вяртання з вандравання Каравочка, як і абяцала Дубу, пасадзіла разам з ваверчанятамі ў лесе маладыя дубочкі. Яна вырывала ямкі, а малышы клалі ў іх жалуды і закопвалі. За гэтай працай зорка сачыў сам Дуб. Ён казаў, дзе трэба садзіць будучыя дубочкі.      – Будзем чакаць, па вясне павінны з'явіцца з зямлі твае дзеткі, маладыя дубочкі, – усміхнулася вавёрачка, паглядзеўшы ўгару на Дуб.
     – Так, спадзяюся, усё так і будзе, – пацвердзіў ён. – А ты вучы сваіх малянят скакаць па дрэвах, – сказаў Дуб. – Ім ужо пара гэтаму вучыцца.
     – Буду вучыць з заўтрашняга дня. А сёння хай адпачываюць і прывыкаюць да новай хаты, – адказала Каравочка.
     І яна адправілася ў лес здабываць новыя запасы харчоў на доўгую халодную зіму. У яе сям'і цяпер папаўненне, трэба будзе карміць тры вавёрчыныя раты, таму і ежы павінна быць больш. "Яшчэ няма марозу, не ляжыць снег, надвор'е дазваляе назапасіцца прадуктамі", – вырашыла вавёрачка і жыва ўзялася за работу. Да зімы яна яшчэ змагла насушыць грыбоў, назапасіць ягад рабіны, шыпшынніку, брусніцы, насушыць яблыкаў з дзікай яблынькі і прыхаваць усе запасы пад Дубам у сваіх патаемных каморах.
     І толькі калі гэта праца была скончана, Каравочка ўсю сябе аддала дзецям. Ваверчаняты падраслі, весела гулялі і змаглі асвоіць "пералёты" з аднаго дрэва на іншае з дапамогай хваста. "Хвост – гэта ваш руль, – тлумачыла ім старэйшая сястрычка.– Глядзіце, як я лётаю, гэта зусім не цяжка". Спачатку няўпэўнена, але потым усё адважней і адважней, ваверчаняты асвойвалі "палёты па лесе". Да зімы яны ўжо добра скакалі, бегалі і лёталі, і Каравочка была задаволена іх поспехамі.
     А потым прыйшла снежная і марозная зіма. Вавёрачка зрабіла засланку ў дупле, падобную на ўваходныя дзверы ў кватэры, уцяпліла дупло і нацягала ва ў яго яшчэ больш ежы. Вось так яны і зімавалі, патроху спусташаючы свае сховішчы з ежай.
     Дуб таксама зімаваў, яго ахутваў снег, тоўстую шурпатую кару дзёўб пранізлівы сівер, мароз ледзяніў яго галіны, але Дуб устойлівы, ён прывык да такой зімы. Стары мудры Дуб вытрымаў усё яшчэ і таму, што ведаў – у яго дупле схаваліся далікатныя жывыя стварэнні – трое маленькіх вавёрак, якіх ён абавязкова павінен зберагчы і абараніць. Дуб гэта зрабіў.
     Нарэшце, прыйшло цяпло, растаў снег, і вясна заспявала птушынымі галасамі. І тады ўвесь стары лес ад аднаго канца да іншага ажыў, зашумеў ад радасці, зазвінеў ключавой вадзіцай, размаляваўся ў яркія колеры. У адзін з такіх прыгожых вясновых дзён вавёрачка заўважыла, як з зямлі каля Дуба вызірнулі зялёныя парасткі.
     – Дуб! – крыкнула яна на ўвесь лес. – Твае дубочкі прадзяўбліся. Ура! Тут хутка вырастуць вялікія прыгожыя дубы!
     Каравочка не змагла ўтрымацца і распавяла пра гэта ўсім сваім сябрам: Мышцы, Вожыку, Сойцы, вераб'ям, Сароцы, Алешыне і Арэшніку.
     – Я рады, вельмі рады, – варушыў велізарнымі зазелянелымі галінамі стары Дуб, а Ушасцік і Мілка весела скакалі вакол дубочкаў, размахваючы маленькімі рудымі хвосцікамі.
     Вось так і жыве велізарны дрымучы лес у сяброўстве і ўзаемадапамозе, у любові і клопаце адно да аднаго. І няхай у такім лесе падрастаюць малышы: ваверчаняты, зайчаняты, аленяняты, ласяняты, мышаняты, важаняты, птушаняты, і хай яны будуць заўсёды здаровымі і шчаслівымі.
     
      Гэта казка на рускай мове