Нарэшце, дабраўшыся да вавёрчынага дупла, Каравочка зазірнула ўнутр яго. Там, сціснуўшыся ў камячок, спалі два маленькія істоты. Гэта былі ваверчаняты. "Яны яшчэ не прачнуліся і нічога не елі", – разважыла вавёрачка і злёгку пастукала па дрэве.      –Тук-тук, тук-тук. Прачынайцеся маляняты, я вам пачастунак прынесла, – сказала яна.
     І тут здарылася такое, што нават цяжка апісаць. Ваверчаняты, прачнуўшыся і паглядзеўшы на вавёрачку, вырашылі, што вярнулася іх мама. Яны кінуліся да вавёрачкі і, рыдаючы, сталі цалаваць яе і распавядаць пра сябе, пра тое, як ім было страшна і няўтульна адным у лесе.
     Вавёрачка ўсё зразумела, яна вырашыла, што не трэба казаць ваверчанятам праўду. Няхай яны думаюць, што яна іх стрыечная сястрычка.
     – Не, я не ваша мама, я ваша стрыечная сястрычка, – сказала вавёрачка. – Жыву ў іншым канцы гэтага лесу. Там у мяне ёсць вялікае дупло. Мяне клічуць Каравочка, а вас як?
     – Мяне клічуць Ушасцік, а мяне – Мілка, – адказалі ваверчаняты. Яны разглядалі сваю стрыечную сястрычку, чапалі яе доўгі хвосцік і лапкі.
     – У мяне таксама хутка вырасце такі доўгі хвост, – сказаў Ушасцік.
     – І ў мяне таксама, – падтаквала яму Мілка.
     – Вядома, вырастуць, – усміхнулася Каравочка, – толькі калі вы будзеце добра есці і слухаць, што вам кажуць старэйшыя.
     – Мы слухаем, так, мы слухаем, – наперабой адказалі маляняты. – Нас кормяць птушачкі, учора Грак прынёс нам жменьку журавін і сыраежку.
     – Адкуль жа ён узяў журавіны? – спытала вавёрачка.
     – Іх сабрала Чапля, якая жыве на балоце.
     – Глядзіце, што я вам прынесла, – сказала вавёрачка і паказала ваверчанятам ярка-чырвоныя ягады рабіны. – Яны смачныя, паспытайце!
     Пакарміўшы ваверчанят, Каравочка вырашыла пазнаёміцца бліжэй з тымі, хто апекаваў малянят і прыносіў ім ежу. Вызірнуўшы з дупла, яна ўбачыла лясную Галубку і Грака. Птушкі падляцелі і самі пачалі гутарку з вавёрачкай. Аказваецца, ваверчаняты ўжо цэлы месяц сядзяць у дупле. Яны трохі падраслі, але птушкі баяцца, што маляняты не ўтрымаюцца на галінках дрэў і паваляцца уніз, бо іх ніхто не вучыў скакаць з галінкі на галінку, пераскокваць на іншыя дрэвы, як гэта ўмеюць рабіць дарослыя вавёркі.
     – Як добра, вавёрачка, што ты дабралася да нас з іншага канца лесу. А мы нават не ведалі, што ты там жывеш, – сказала Галубка.
     – А я жыву там зусім нядаўна, – адказала Каравочка. – Раней я жыла ў гарадскім парку. Але мне вельмі захацелася пазнаёміцца са сваімі сваякамі. Вось я іх і знайшла. Якое няшчасце, што мама ваверчанят загінула. Я не пакіну малянят, яны вырастуць і навучацца жыць у лесе, я ўсяму іх навучу, – цвёрда вырашыла вавёрачка. – Аднак для гэтага мне трэба іх перавезці ў іншае дупло, туды, дзе жыву я сама. Толькі як гэта зрабіць, не ведаю.
     – Я дапамагу вырашыць гэту праблему, – сказаў Грак. – На балота прыходзіць Алень, ён любіць ласавацца журавінамі. Я папрашу яго перавезці малых на сваёй спіне да твайго дупла.
     – Гэта было б выдатна! – узрадавалася вавёрачка. – Я пайду з табой на балота, дарагі Грак, збяру журавін у дарогу і пагавару з Аленем. Толькі зараз мне трэба папярэдзіць ваверчанят.
     – Сядзіце ціхенька і чакайце мяне, – строга сказала Каравочка, паглядзеўшы на ваверчанят. А тыя, натапырыўшы вушкі, слухалі ўсю гутарку дарослых, хаця, не зусім разумелі, што да чаго.
     – Мы паедзем на Алені? – спыталі яны.
     – Не ведаю, – адказала вавёрачка. – Зараз мы пра ўсё даведаемся.
     Яна яшчэ раз строга паглядзела на ваверчанят, але потым усміхнулася ім. Так, Каравочка ўжо палюбіла гэтых рыжанькіх малянят, як старэйшая сястра, і яна абавязкова будзе засцерагаць і выхоўваць іх, зробіць усё для таго, каб ваверчаняты выраслі здаровымі і моцнымі.
     Захапіўшы з сабой кошык, вавёрачка пабегла ўслед за Гракам і неўзабаве апынулася на балоце. Яно было невялікае, імховае, запар абсыпанае ярка-чырвонымі ягадкамі журавін. Не, птушку з доўгімі нагамі, а менавіта Чаплю, Каравочка не ўбачыла на гэтым балоце. Толькі прыгажун высакародны Алень з велізарнымі галінастымі рогамі асцярожна пераступаў з адной купіны на іншую, адшукваючы ў моху смачныя кісла-салодкія ягады.
     – Чапля паляцела зімаваць на поўдзень, – растлумачыў Грак. – Яна мне ўчора казала, што збіраецца ў палёт. Я пажадаў ёй шчаслівай дарогі. А зараз я пагавару з Аленем.
     Пакуль вавёрачка збірала журавіны, Грак пра ўсё дамовіўся з Аленем. І той тут жа пагадзіўся дапамагчы перавезці ваверчанят на сваёй спіне на іншы канец лесу.
     – Яны не зваляцца, бо ў мяне ёсць рогі, ваверчаняты будуць трымацца за іх, – сказаў Алень. – Гэта вандраванне будзе для мяне вельмі цікавым. Я з задавальненнем дапамагу малянятам перасяліцца ў іншую хату.
     
      Гэта казка на рускай мове