Ты стаў вельмі часта збягаць ад мяне ў лес, – увечары сказаў Светлячку Валун. – Я цэлы дзень чакаю цябе і не ведаю, куды ты дзеўся. Твая мама таксама хвалюецца. Трэба заўсёды паведамляць, куды ты ляціш і калі вернешся.      – Добра, дзядуля, буду паведамляць, – паабяцаў малыш.
     – Так, я – дзядуля, аднак мне здаецца, што я – хтосьці большы для цябе. А ты як лічыш?
     – Ты мне родны, таму што я нарадзіўся на зямлі побач з табой.
     – Гэта так, але я яшчэ больш родны для цябе, бо люблю цябе і клапачуся пра тое, каб у цябе ўсё было добра! – паправіў Светлячка Валун.
     – Ты мой самы родны, ты і мая мама, – ласкава прамовіў малыш і прыціснуўся да цёплага боку Валуна. – Можна я пагуляю тут, недалёка, каля лесу?
     – Ляці, шпацыруй, – дазволіў стары, – я пагляджу, як ты гэта робіш.
     Малыш паляцеў ў кірунку да лесу. Яму хацелася ляцець яшчэ далей, але ён стрымаўся, павярнуўся і паглядзеў на сівы камень. Тым часам Валун зорка назіраў за ім. "Неяк нецікава тут гуляць", – падумаў Светлячок, але ён ведаў, што гэта толькі на сёння ў яго такія перашкоды, заўтра Валун стане згаворлівей і адпусціць яго ў лес.
     І тут Светлячок заўважыў, што трава варушыцца і адтуль з трэскам выскокваюць нейкія шустрыя зялёныя стварэнні, даўгавусыя, крылатыя з доўгімі нагамі. Яны пралятаюць даволі вялікую адлегласць і прызямляюцца. Потым ізноў скачуць і зноў прызямляюцца. "Хто гэта? – падумаў малыш. – Што за скакуны такія тут жывуць?"
     Светлячок падляцеў да таго месца, адкуль пачыналіся скачкі, і ўбачыў істот, падобных на вялікіх мурашак, толькі з крыламі і велізарнымі моцнымі нагамі.
     – Вы скакуны? – спытаў ён.
     – Так, мы ўладкавалі спаборніцтва, – адказаў адзін са "спартсменаў". – Наогул, мы жывём тут, у высокай траве, і клічуць нас конікамі.
     – Прывітанне, конікі! Хто ж з вас самы лепшы скакун?
     – Я яшчэ не зразумеў, – адказаў конік-суддзя. – Мне цяжка разглядзець вышыню скачка.
     – Так вы скачаце ў вышыню, а я думаў – у даўжыню.
     – Не, у даўжыню мы скакалі заўчора. Там лягчэй палічыць, хто лепш скокнуў, а вось у вышыню – цяжка. Я гляджу на самую высокую травінку, але яны скачуць вышэй за яе. А як палічыць паветра, я не ведаю, – паскардзіўся суддзя.
     – Я магу вам дапамагчы, – прапанаваў Светлячок. – Магу намаляваць у паветры светлую “прамянёвую планку", і па ёй вы вызначыце, хто вышэй скокнуў.
     – Гэта цікава, – здзівіўся суддзя. – Як вы яе намалюеце?
     – А вы зараз самі ўсё ўбачыце, – сказаў Светлячок. – Ён узляцеў на вызначаную вышыню і намаляваў сваім яркім прамянём тонкую палоску над травой. Праўда днём яна была не вельмі яркай. Але ўсё-такі ў цяньку дрэў штосьці можна было разглядзець.
     – Выдатна! – узрадаваўся суддзя. – Усе, хто ўдзельнічае ў гэтым спаборніцтве, скачыце яшчэ раз, толькі па парадку. Я ўважліва буду глядзець на вашы вынікі.
     Спартсмены-конікі тут жа пастроіліся адзін за адным і пачалі па чарзе скакаць. Светлячок стараўся трымаць прамянёвую палоску на адной і той жа вышыні. Суддзя запамінаў вынікі. Урэшце ён абвясціў пераможца:
     – Самым лепшым скакуном у вышыню сёння стаў конік па імені Кузя. На другім месцы – Музя, на трэцім – Сузя. Дзякую ўсім, паслязаўтра мы ўладкуем спаборніцтвы па бегу.
     Усе конікі разбегліся па лесе, мабыць, яны жылі ў розных частках яго, а Светлячок яшчэ доўга гаварыў з суддзём і распытваў яго аб усім, звязаным з жыццём конікаў у лесе. Аказваецца, конікі вельмі любяць музыку, яны ўмеюць утвараць гукі, падобныя на голас скрыпкі. У адзін з гарачых летніх дзён яны ўладкоўваюць вялікі канцэрт. І тады стракатанне конікаў заглушае спеў нават самых галасістых птушак. Вось такія яны – лясныя конікі. Да таго ж, у іх шмат сяброў. І жукі, і чарвякі, і мошкі сябруюць з конікамі.
     – Мы, конікі, дружныя і вясёлыя, жыццярадасныя і актыўныя. Толькі жукі і чарвякі не такія, як мы. Яны змрочныя і не вельмі гаварлівыя. Але мы імкнёмся паважаць іх і не крыўдзіць.
     – А дзе жывуць жукі і чарвякі? – спытаў Светлячок.
     – Чарвякі – у зямлі. Там яны капаюць доўгія хады, а жукі – паўсюль: і ў траве, і ў зямлі, і на дрэвах. Прыходзь сюды заўтра, мы пакажам табе іх.
     "Заўтра я паспрабую з імі пазнаёміцца", – падумаў Светлячок і паляцеў дамоў, каб распавесці Валуну, што ён сёння рабіў і з кім размаўляў.
     
      Гэта казка на рускай мове