У цішыні летняй ночы на ўскрайку лесу, прыбудаваўшыся да цёплай спіны велізарнага старога Валуна, спаў малюсенькі Светлячок. Напэўна, у гэты час яму сніліся добрыя і светлыя сны, бо малыш ўсміхаўся ў сне, а на яго спінцы паблісквалі тоненькія іскрынкі радасці і шчасця. Але раптам з цёмнага неба ўніз на зямлю спусціўся найярчэйшы прамень святла. Ён асвятліў стары Валун і прайшоўся па галоўцы Светлячка.      – Ой, – здрыгануўся малыш. – Што гэта?
     Светлячок адкрыў вочкі і паглядзеў угару. А там свяціў велізарны светла-шэры шар. Гэта была яго мама Поўня. Яна спусцілася так нізка да зямлі, што на яе паверхні можна было разглядзець усе чорныя кропачкі і палосачкі-маршчынкі, сведкі яе значнага ўзросту.
     – Не бойся, сынок. Гэта я, – Поўня паспяшалася супакоіць свайго малога. – Ты спіш? Спі, я не буду цябе турбаваць.
     Яна, такая велізарная і мудрая, пражыла ў Сусвеце мільярды гадоў і імкнулася дапамагаць маленькім і слабым. А Светлячка яна лічыла менавіта такім. Малыш нарадзіўся зусім нядаўна з крошачкі яе праменьчыка, які адламаўся на Зямлі ад велізарнага пучка прамянёў. Пра тое Поўні распавёў летні Вецер, сведка гэтага недарэчнага здарэння. Даведаўшыся пра такую навіну, Поўня пачала засцерагаць сыночка па начах. Аднак гэта яму не вельмі падабалася. Ён не жадаў усё сваё жыццё камусьці падпарадкоўвацца, нават роднай маме, бо ўжо падрос і лічыў сябе самастойным.
     Да таго ж, на ўскрайку лесу ў яго з'явіўся добры сябар – Валун. Гэты маўклівы сівы ад старасці камень ведаў шмат мудрых падданняў і легенд. Светлячок сталеў побач з Валуном і насычваўся яго мудрасцю. Кожны дзень перад сном Валун распавядаў малому казку ці легенду і вучыў мудрасці, а дапытлівы Светлячок уважліва слухаў і запамінаў усё ў сваёй маленькай галоўцы.
     Поўні не трэба было хвалявацца пра сына, які жыў побач з такім мудрым сябрам. Але яна, як усякая любячая маці, не магла не думаць пра сваё дзіця і ў ноч, калі чыстае Неба дазваляла ёй спусціць свой светлы прамень на Зямлю, праведвала малыша…
     І вось цяпер у гэту цёплую летнюю ноч Светлячок хацеў ужо зноў заплюшчыць свае вочкі і заснуць побач з Валуном, але раптам успомніў, што напярэдадні абяцаў дзікай Яблыньцы, што расла ў лясным гушчары, прасачыць, хто ўначы абгрызае яе маладое зялёнае лісце.
     – Матуля, не турбуйся. Я ўжо вялікі, – крыкнуў ён, паглядзеўшы ўгару, і, стрымгалоў паляцеў углыб лесу ўздоўж лясной сцяжынкі, якая вяла да дзікай Яблынькі.
     Яблынька, заўважыўшы перад сабой маленькі светлы камячок, узрадавалася, але не паказала выгляду. Ёй нельга было спудзіць таго злыдня, які цяпер у апраметнай цемры абгрызаў яе лісце.
     – Гэта ты псуеш лісце Яблынькі, як табе не сорамна! – празвінеў чысты галасок Светлячка побач з вухам касматага Вусеня. Злодзей, які ўжо і так набіў сваё пуза смачнай ежай з зялёнага лісця, працягваў грызці і ўплятаць кавалачкі маладой лістоты.
     – Выбірайся адгэтуль і больш ніколі не паказвайся, – грозна пракрычаў Светлячок, – не то я напушчу на цябе лясных птушак, яны з'ядуць цябе!
     Тоўсты Вусень паглядзеў на малыша з недаверам і паспрабаваў прадоўжыць ласавацца. Але тут з-за дрэў вызірнуў яркі прамень Поўні. Што тут сказаць! Мама ёсць мама, яна не можа паводзіць сябе інакш, бо заўсёды турбуецца за сваё дзіця. Поўня сачыла за сыночкам, баючыся губляць яго з вачэй. Асветлены нябесным святлом лес пачаў варушыцца, прачнулася сям'я сініц, якія спалі ў гняздзечку на галінах старога дуба. Адна з птушак, таксама мама, падляцела да Яблынькі і адбылося тое, пра што папярэджваў Светлячок. Злодзей быў хутка з'едзены Сінічкай.
     – Мілая Яблынька! Мне шкада твае лісточкі, але больш ніводны вусень не з'явіцца на іх. Кліч мяне на дапамогу ў любы час, я жыву побач з табой, на дубе, – празвінела Сінічка.
     – Дзякуй вам, мае дарагія сябры, за дапамогу! – Яблынька з падзякай паварушыла сваімі галінамі, на якіх ужо наліваліся маладзенькія яблычкі. – Сінічка і ты, мілы Светлячок, прылятайце да мяне ўвосень, каб паспытаць мой ураджай.
     Ноч падышла да канца, на ўсходзе заззялі першыя прамяні ўзыходзячага Сонца. Поўня паспяшалася саступіць яму сваё месца на небасхіле, Сінічка паляцела гатаваць сняданак маленькім птушанятам, а Светлячок паспяшаўся дамоў. Яго святло ўжо было ледзь прыметным, яно злілося з тонкімі сонечнымі праменьчыкамі, але гэта не замінала Светлячку ў любы час сутак рабіць добрыя справы, як вучыў яго мудры Валун. Малому было прыемна, што ён дапамог Яблыньцы.
     Апрача таго, яго мама Поўня заўсёды такая строгая, цяпер пахваліла яго:
     – Малайчына, ты ў мяне і сапраўды ўжо падрос, калі навучыўся дапамагаць іншым. А зараз ляці назад і яшчэ трохі паспі, я ж палячу за гарызонт, і там адпачну да наступнага вечара.
     
      Гэта казка на рускай мове