Не трэба Вайны, – нехта стары казаў, –
     Яна – наша гора і страты.
     Той, хто ў няшчасці бамбежку спазнаў,
     Не хоча ісці ў салдаты.
     
     А той, хто гавора, што шчасця няма,
     Што зноў не хапае тых грошай,
     Не слухайце, усё вам Краіна дала,
     Як маці – ніхто больш не зможа.
     
     Вы самі павінны багацце здабыць,
     Вы ж дзеці даўно не малыя.
     І ўжо без ляноты самім трэба жыць,
     Не скардзіцца – “Мы ж не такія!”
     
     Хто ж вы – грамадзяне свабоднай Зямлі,
     Якую аралі бабулі.
     Яны жылі ў беднасці, вы ж – Каралі,
     І лепшай не знойдзеце долі.
     
     Жывіце, красуйце, шукайце яго –
     Сваё Беларускае Шчасце.
     Яно не далёка – ў хаце тваёй
     З бабулінай казкай і ласкай.
     
     Не трэба шукаць тых замарскіх выгод.
     Яны не абнімуць, як маці.
     Свабодныя людзі свабоднай Зямлі
     Не трэба вам зноў ваяваці.