Ніхто б не здагадаўся і нават не змог выказаць здагадку, што аднойчы нейкі звычайны чалавек, сам таго не разумеючы, зменіць Час. Проста ў тую самую гадзіну ён моцна спазняўся да цягніка, які адпраўляўся ў 18 гадзін 15 хвілін. І таму ўсю дарогу да вакзала чалавек адчайна ўпрошваў Час спыніцца і трохі пачакаць. Неверагодна, але Час паслухаўся, таму з той гадзіны ў Яго і ўтварылася незразумелая ніша – адна Лішняя гадзіна з нібы 18 да 18 гадзін. Ці, інакш кажучы, з 18 да 19 гадзін ва ўсіх людзей на свеце станавілася звышдастаткова часу (цэлых дзве гадзіны!) каб перарабіць усе свае тэрміновыя неадкладныя справы.      Шмат хто стаў паспяваць на працягу гэтай "расцягнутай" гадзіны зрабіць тыя справы, на якія ў яго ніколі хапала часу. Хтосьці наведваў і аказваў дапамогу старым і хворым бацькам, хтосьці дарабляў нейкую няскончаную працу, хтосьці з задавальненнем ішоў у басейн ці на шпацыр у парк з дзецьмі, хтосьці, нарэшце, не спазняўся на спатканне да каханага чалавека. А адзін стары халасцяк атрымліваў асалоду, як яму здавалася, ад даўжэннага шпацыра па летнім садзе і, акрамя гэтага ён сустрэў там дзяўчыну сваёй мары. Гэта была цудоўная прыгажуня! Першы раз ён убачыў яе ў той час, калі яна сядзела на лаўцы і штосьці чытала. Праходзячы міма, халасцяк заўважыў далікатную чырвань на яе твары, светлыя хвалістыя валасы, заплеценыя ў касу, і доўгую шаўковую сукенку са шлейфам блакітнага колеру.
     Паступова людзі прывыклі да "расцягнутага" часу і да магчымасці дарабіць да канца ўсе намечаныя справы. Стары халасцяк кожны дзень шпацыраваў у летнім садзе і бачыў там тую самую прыгажуню, але ні разу так і не загаварыў з ёй. Ён вывучыў усе яе манеры і паводзіны, часта прысаджваючыся непадалёк і назіраючы за прыгажуняй. Але паступова халасцяк пачаў знаходзіць у дзяўчыне нейкія дробныя недахопы і ўсё больш і больш не вырашаўся пазнаёміцца з ёй.
     Ішоў час. Неяк выпадкова нябесныя вартавыя выявілі несупадзенне ў часе і "раскрылі" Лішнюю гадзіну. Пасароміўшы Час, яны тут жа прывялі ўсё ў парадак. І Лішняй гадзіны не стала. Ізноў Час пацёк па сваім звычайным графіку і ніводнай лішняй хвілінкі ўжо не дарыў грэшным людзям. Але Лішняя гадзіна аказалася ім ужо не патрэбнай. Людзі навучыліся і прывыклі хутка выконваць свае штодзённыя справы. Толькі, вядома, тут не абышлося без нейкага "паскарэння". Усе прыстасаваліся, толькі вось стары халасцяк, шпацыруючы па парку, перастаў сустракаць там незнаёмую дзяўчыну. Ён страціў яе. Але чаму? Гэты чалавек ні аб чым не здагадваўся і, вядома ж, ніколі б не здагадаўся. Адкуль жа яму было ведаць, што цудоўная дзяўчына прыходзіла ў парк з мінулага! Сам Час выпадкова выкідваў яе з гэтай Лішняй гадзінай сюды, у нашу бытнасць. І ніхто, нават сама дзяўчына, не здагадваўся пра гэта. Толькі страціўшы назаўжды сваю незнаёмку, стары халасцяк стаў па ёй нудзіцца. Ён доўга памятаў пра прыгажуню, але потым, урэшце, забыўся.
     Прайшло некалькі гадоў. Так і не падабраўшы сярод сваіх сучасніц дзяўчыну па душы, халасцяк ужо змірыўся са сваім лёсам. Толькі аднойчы ў тэатры адна маладая актрыса паказалася яму вельмі падобнай на тую страчаную дзяўчыну з парку. Ён доўга глядзеў на актрысу, пакуль урэшце не зразумеў, не, гэта не яна.
     
      Гэты аповед на рускай мове