Надышла доўгачаканая гадзіна для хлопчыка з планеты Зямля. Артур наладзіў свой прыбор касмічнага бачання на планету Колас і з нецярпеннем стаў чакаць сувязі з далёкай планетай. Там, на гэтай яшчэ не да канца вывучанай людзьмі планеце, у яго ёсць сябар. Арык аднагодак Артура, толькі вучыцца ён у віртуальным ліцэі сваёй планеты, а Артур – у звычайным зямным. Цяпер Артур зможа ўбачыць свайго сябра з планеты Колас.      “Як добра, што навукоўцы з Сусветнага інстытута касмічных даследаванняў стварылі і запусцілі гэтую міжпланетную сістэму спадарожнікаў. З яе дапамогай, хоць і на невялікі час, але ўжо можна пераносіцца ў чацвёртае вымярэнне Сусвету”, – разважаў хлопчык.
     Яго душа трыумфавала. Колькі ж можна жыць у недасведчанасці, што адбываецца там, на іншых планетах Сусвету, дзе ёсць жыццё, падобнае на зямное! А зараз, вось ужо праз імгненне, ён убачыць свайго сябра наяве, прама перад сабой, і магчыма зразумее, як жывецца яму там, на яго роднай планеце. Вядома, у час сувязі сябар будзе далёка, ён не прыляціць да яго на Зямлю, але касмічная сувязь ліквідуе ўсе праблемы велізарных адлегласцяў на кароткі час сустрэчы з Арыкам.
     Дагэтуль зямлянін Артур меў зносіны з сябрамі з іншых планет толькі так, як маюць зносіны па інтэрнэце – пісаў лісты. Але бачыць сяброў ён не мог. А цяпер, дзякуючы новай касмічнай сувязі і чацвёртаму вымярэнню, знікне падзяляючая яго з сябрамі велізарная прастора Сусвету, і сябар апынецца побач. Гэта так загадкава і незвычайна!
     – Прывітанне! – ледзь здзіўлена і з хваляваннем прамовіў Артур, убачыўшы прама перад сабой сябра-іншапланецяніна.
     – Прывітанне! – адважна і проста адказаў Арык.
     Трохі расслабіўшыся, Артур прадоўжыў:
     – А я ўжо зачакаўся сустрэчы з табой. Як цікава і незвычайна мне бачыць цябе тут, у мяне ў гасцях. Шкада, што наша сустрэча не сапраўдная, а толькі віртуальная. Але ўсё-такі, я вельмі рады таму, што бачу цябе!
     – Я таксама рады! – пацвердзіў Арык.
     – Але што гэта за адзежа на табе? Ты выглядаеш каўбоем, які сышоў са старонак нашых электронных кніг тысячагадовай даўнасці, – здзівіўся Артур. – Цяпер у нас такую адзежу ніхто не носіць.
     – Гэта ў вас. Але не ў нас, – запярэчыў Артуру яго сябар з планеты Колас. – Ты яшчэ не бачыў, як у нас апранаюцца. Тут мы ўсе такія. І што цябе так здзівіла? Мая адзежа зроблена з натуральных валокнаў. Гэта тканіна з параменкі, расліны, падобнай на тую, з якой калісьці ў вас шылі адзежу. Здаецца, яна звалася бавоўнай.
     – Так, але цяпер бавоўна на Зямлі не расце. Уся наша адзежа зроблена з спецыяльнай тканіны, якая можа дыхаць. Я б таксама хацеў насіць што-небудзь натуральнае, – усміхнуўся Артур. – Кажуць, што ў нас на планеце збіраюцца вярнуцца да старых тэхналогій апрацоўкі зямлі. Ведаеш, Арык, – працягнуў Артур, – мне шкада, што я толькі на адну гадзіну ў дзень змагу выходзіць на такую сувязь з табой. У наступны раз я пакажу табе свайго робата Рэна. Цяпер ён у маёй сястры і дапамагае ёй спазнаць гісторыю планеты Вега. Ты ж ведаеш, што гэта цікавая планета, апрача таго яна размешчана зусім недалёка ад Зямлі, на адлегласці ўсяго толькі ста светлавых гадоў. На суперхуткасным лайнеры туды можна дабрацца за два дні, не больш. Можа быць, злятаем калі-небудзь на яе разам?
     – Магчыма. Мне хочацца злятаць на Вегу, там шмат незвычайнага, такога, чаго няма на нашых планетах. Я вывучаў яе. Вось скончым вучобу праз год і паляцім, – адказаў Арык.
     – Табе вучыцца год, а мне яшчэ цэлых тры гады, – адказаў Артур. – А раней не пусціць бацька.
     – Дарэчы, як у яго справы? – спытаў Арык. Ён ведаў бацьку Артура, таму што сустракаўся з ім на сваёй роднай планеце.
     – Цяпер ён на Сенце. Ведаеш, там ужо пабудавалі вялікі горад для зямлян. Я на канікулах палячу да яго. Ён просіць мяне ў чымсці яму дапамагчы, бо мы вывучалі ў ліцэі тэхніку касмічнага будаўніцтва, – пачаў распавядаць пра свайго бацьку Артур.
     У гэты момант прыбор касмічнага бачання падаў папераджальны сігнал. Час зносін хлопчыкаў падышоў да канца.
     – Да наступнай сустрэчы, Артур! – памахаў рукой хлопчык з планеты Колас.
     – Да сустрэчы! – адказаў яму хлопчык з планеты Зямля.
     Прыбор адключыўся. І адразу ўсё, што злучала сяброў, знікла. Але ў Артура засталіся прыемныя ўражанні аб сустрэчы. Хвіліну назад ён, як-ніяк не проста чуў сябра, а бачыў яго ў рэальнасці прама перад сабой.
     Хлопчык задумаўся: " Я веру, што хутка з'явіцца міжпланетны спадарожнік, дзякуючы якому можна будзе намнога даўжэй мець зносіны з сябрамі з космасу і нават разам з імі вынаходзіць штосьці новае для сваіх планет. Зусім магчыма, што і я прыму ўдзел у яго стварэнні. Калі мая мара рэалізуецца, я буду гэтаму вельмі рады!"
     
      Гэты аповед на рускай мове