У лесе паміж бяроз і рябін, ялінак і хвой згубілася прыгожае блакітнае Возера. Усё было выдатна. Возера любіла сябе, гарачым летам яно спакойна атрымлівала асалоду ад жыцця – грэлася на сонейку, распластаўшы свае азёрныя воды так, што ў іх, як у люстэрка, глядзелі Аблокі. А калі надыходзіла восень, Возера трохі журылася, але, усё ж, не курчылася, маўчала і паціху глынала дажджавыя кроплі. Потым прыходзіла зіма, і яно замярзала, але не ўсё наскрозь, а толькі зверху. Тоўсты пласт лёду трывала скоўваў яго берагі. Возеру ў такі час зусім не хацелася варушыцца, яно спала ў цішыні і цемры да самай вясны. Увесну ўсё пачыналася спачатку. Лёд раставаў, вада разагравалася ад сонечных прамянёў, і зноў у Возера пачыналася блажэнная пара асалоды ад жыцця і самалюбавання. Возера любілі рыбакі і адпачывальнікі. Людзі купаліся ў ім і хвалілі яго ваду за чысціню і празрыстасць. А потым здарылася бяда. Не, не бяда, хутчэй непрыемнасць. Але, якая!      Неяк ля возера адпачывала цэлая група маладых людзей. Яны выкупаліся ў азёрнай вадзе, але засталіся незадаволеныя адпачынкам.
     – Вось, калі б гэта было мора! А то нейкае азярцо, якое згубілася ў лесе. Мора ёсць мора! Яно глыбокае, шырыня ў яго такая, што іншага берага не ўбачыш. А якія на моры бываюць хвалі! Яны б'юцца аб бераг, шумяць і пеняцца, разлятаючыся мільёнамі бірузовых пырсак.
     Лясное Возера слухала ўсе гэтыя абвінавачванні, і яго сэрцайка шалёна білася ад гора, хаваючыся ад цікаўных рыбак на самае дно. З таго дня Возеру стала вельмі дрэнна. Яго добры і спакойны настрой знік, быццам яго ніколі і не было. І на возера наплыла нясцерпная нуда. Цяпер дзень і ноч яно думала, як бы яму ператварыцца ў тое самае мора, пра якое казалі тыя злашчасныя маладыя людзі. Возера імкнулася пеніцца і біцца аб берагі, чым выклікала незадаволенасць адпачывальнікаў і рыбакоў. Яны ж ехалі да ціхага і спакойнага ляснога возера, а яно аказалася зусім не такім. Пасля некаторага часу, так і не дачакаўшыся добрага "азёрнага" надвор'я, адпачывальнікі і рыбакі сыходзілі, і Возера заставалася ў адзіноце. Цяпер нават Аблокам не цікава было глядзецца ў каламутную ваду.
     А Возера не здавалася, яно паспрабавала разліцца, каб стаць шырэй, і затапіла лугі, на якіх пастухі пасвілі кароў і коней.
     – Што гэта з ім стала? – казалі пастухі. – Зусім нядаўна яно было такім ласкавым ціхім і цёплым.
     Пачула гэтыя словы Возера і падумала:
     – Напэўна, я дарма хвалююся. Раней мне было добра. Я магло быць цёплым і спакойным. Рыбакам і аблокам гэта падабалася. І вырашыла Возера, што трэба заставацца самім сабой, такім, якім яго любілі тыя, хто даўно быў з ім знаёмы.
     Возера супакоілася і адразу папрыгажэла. Ізноў яго паверхня стала гладкай як люстэрка, і па ім паплылі качкі і лебедзі. А пухнатыя белыя Аблокі прыляцелі, каб паглядзецца ў яго і паправіць свае прычоскі. Вось толькі адна Маленькая Аблачына засталася гэтак жа, як калісьці Возера, незадаволена сабою.
     – Што гэта ў мяне за чубок? – скрывіла Аблачына свой тварык. – Нейкі ўжо залішне кудлаты!
     – Не праўда! – адказала яе мама – Вялікая Аблачына. Яна была тут жа, побач, і глядзелася ў люстэрка Возера. – Твой чубок проста распушыўся ад ветрыка. І мне ты так нават больш падабаешся!
     – Так? – супакоілася Маленькая Аблачына, і яны паляцелі далей задаволеныя і шчаслівыя.
     
     Калі твая душа чыстая, а сэрца спакойнае, значыць, шчасце побач з табой. Зберажы яго! Будзь самім сабой!
     
      Гэтая казка на рускай мове