У суботу Тузік прачнуўся раней звычайнага. Яму вельмі хацелася хутчэй дабрацца ў парк, каб сустрэцца з Кацяй. У апошні раз Тузік бачыў яе летам. "Яна ўмее катацца на каньках, такая разумніца! Калі б у мяне былі канькі, я ведаю, Каця б мяне навучыла катацца. А я тады навучыў бы катацца ўсіх сваіх лясных сяброў – Зайца, Вавёрку, Вожыка, нават Певень змог бы навучыцца. Шкада, што нідзе не купіш канькі для жывёл", – засмучаўся Тузік.      Але калі ён убачыў Пецю, то адразу падбадзёрыўся. Той усміхаўся ва ўвесь свой аўтамабільны рот! І было ад чаго. Андрэй вымыў яго кузаў і пачысціў сядзенні. Цяпер Пеця стаў як новенькі! У гэты выхадны дзень на пляцоўцы ў Дзіцячым парку яго будуць атакаваць дапытлівыя малышы з мамамі і бабулямі. Хіба можна ў такім становішчы "у гразь ляснуцца"? Пра яго будуць казаць, ім стануць захапляцца, бо ён не просты аўтамабіль, ён умее размаўляць, ён жывы!
     Усю дарогу Пеця стараўся не абляпацца дарожным брудам. Трэба было прыехаць у парк чыстым. Ён нават дарогу да парку абраў іншую і паехаў па вуліцы, дзе было менш калдобін і ям у асфальце.
     Заехаўшы ў Дзіцячы парк, сябры ўбачылі, як з усіх бакоў да іх пабеглі маленькія дзеці. Гэта ж так цікава – жывы размаўлялы аўтамабіль! Дзеці абляпілі Пецю, быццам мухі. Яны залазілі на сядзенні і разглядалі аўтамабіль увесь, з галавы да ног – колаў. Каму гэта спадабаецца? Пеця не вытрымаў і запатрабаваў ад бацькоў скласці чаргу для паездак. Тузік паглядзеў на ўсё гэта і панура адбег у бок. "Пакуль ён будзе катаць дзяцей, я пашукаю Кацю з Сашай", – падумаў сабака і пабег іх шукаць.
     У канцы парку, на пустым месцы, быў заліты каток. Дзеці з расчырванелымі тварамі каталіся па лёдзе на вострых каньках. Было відаць, што такая забава надае ўсім ім масу задавальнення.
     – Я таксама вельмі хачу навучыцца катацца на каньках, – пазайздросціў дзецям сабака.
     На катку ён заўважыў Кацю. Яна каталася па крузе разам з Сашам. Дзеці смяяліся і пра нешта весела размаўлялі. Не вырашаючыся падысці да сяброў, Тузік спыніўся ля высокай хвоі і стаў назіраць за імі. Раптам з дрэва саскочыла Вавёрка і падбегла да яго.
     – Калі ты хочаш пакатацца на катку, я магу падарыць табе свае старыя канькі, – прапанавала яна. – А ты папрасі свайго сябра Пецю пакатаць мяне. Дамовіліся?
     – Добра, – пагадзіўся Тузік.
     Вавёрка працягнула яму драўляныя канькі:
     – Летась я іх сама вытачыла з дрэва, – распавяла даўгахвостая. – Яны вельмі добра слізгочуць па лёдзе, я надзявала іх і каталася па лёдзе ракі. А сёлета я сабе змайстравала іншыя канькі. Яны менш па памеры. Гэтыя ж старыя мне вялікія, а табе будуць у самы раз.
     – Вялікае дзякуй, Вавёрачка! – узрадаваўся Тузік і павёў яе да Пеці. Той адразу ж пасадзіў Вавёрку на сядзенне побач з малышамі. А яны запішчалі ад захаплення! Якое задавальненне пракаціцца на жывым аўтамабілі ды яшчэ побач з пухнатай Вавёрачкай!
     Апынуўшыся на катку ў вавёрчыных каньках, Тузік спачатку разгубіўся. Але ж канькі ў яго былі на ўсіх чатырох лапах. Нават без нечай дапамогі, сабака хутка авалодаў прамудрасцямі катання па лёдзе. А калі ён пад'ехаў да Каці з Сашай, сябры адразу нават не пазналі яго. Вясковы Тузік ды на каньках!
     – Сабака коўзаецца на каньках! – дзівіліся ўсе навокал.
     – Што тут такога, Вавёрка тут таксама катаецца, – здзіўляўся Тузік.
     Ён не ведаў, што асцярожная Вавёрка ніколі не катаецца днём, яна баіцца людзей і не хоча, каб яе злавілі і засадзілі ў клетку, як нейкае дзіва.
     Тузіку ж гэта не пагражала. У яго было шмат сяброў. Усе ведалі, што ён – вясковы жыхар, у яго ёсць гаспадыня, а ў горад сабака прыехаў да сябра толькі на экскурсію.
     – Каця і Саша! Давайце заўтра з'ездзім на Ледзяную горку. Там можна пакатацца на лыжах. Вы згодныя? – выпаліў Тузік, калі пад'ехаў да сяброў.
     – Гэта выдатна! Мы сёлета яшчэ ні разу не каталіся з Ледзяной горкі, – пагадзіліся дзеці. – А як жа Пеця? Ён не можа пракаціцца з гары, бо ў яго стаяць колы, а не лыжы, – пашкадавалі яны сябра.
     – Інструктар заменіць яму колы на лыжы, – Тузік сказаў гэта так сцвярджальна, што нават сам паверыў у такую замену, хоць зусім не ведаў, ці можна гэта зрабіць.
     – Тады паедзем! Давайце ў дванаццаць гадзін сустрэнемся каля супермаркета, – прапанаваў Саша.
     – Добра, – паабяцаў Тузік.
     Накатаўшыся, ён зняў канькі і пабег шукаць Пецю. Той вырашыў, што яму ўжо трэба адпачываць. Да здзіўлення Тузіка кузаў чырвоненькага аўтамабіля хтосьці ўпрыгожыў жывымі кветкамі. Ад Пеці ён даведаўся, што гэта падарунак ад малышоў і іх бацькоў за чулае і добрае да іх стаўленне.
     – Віншую цябе! – пахваліў сябра Тузік. – Ты – працаўнік і вялікі малайчына!
     Але, даведаўшыся пра будучую паездку на Ледзяную горку, Пеця трохі засумаваў. Ён не верыў, што таксама можа з'ехаць з яе, а пра лыжы замест колаў нават не марыў. Адкуль іх узяць, і хто дапаможа яму іх надзець, а потым зняць? Але потым, даведаўшыся, што Тузік сам навучыўся катацца на драўляных вавёрчыных каньках, Пеця зразумеў, што ў жыцці ўсё магчыма, варта толькі захацець!
     З дзіцячага парку яны выязджалі ўсе разам – Каця, Саша, Тузік і Пеця. Сябры весела балбаталі, усеўшыся на мяккія сядзенні, а Пеця ўважліва сачыў за дарогай. Везці шумных сяброў па велізарным горадзе, запоўненым аўтамабілямі, няпростая задача. Яна патрабуе ўвагі і засяроджанасці.
     Каля супермаркета яны развіталіся. Каця з Сашай паспяшаліся дахаты рабіць урокі, каб заўтра з'ездзіць на Ледзяную горку. Пеця з Тузіком таксама адправіліся дамоў. Там іх чакалі Пеціна мама, спадарыня Тараторкіна, і Андрэй.
     – Мне Пеця ўсё распавёў, – дакорліва прамовіў Андрэй. – Як ты ўчора збег адзін на Трамвай. Што было б, калі б ты заблудзіўся? У нашым горадзе гэта магчыма, бо ён вялікі. Ведаеш, колькі ў нас жыхароў? Два мільёна, і сотні вуліц, тысячы дамоў. А ты, не ведаючы нічога пра горад, тут жа спяшаешся кудысьці ехаць, не папярэдзіўшы Пецю. Ён жа здаваў на правы, вывучаў увесь горад. Больш так не рабі, добра? – папрасіў Андрэй.
     А калі Тузік паабяцаў выправіцца і нават папрасіў прабачэння за свой дурны ўчынак, Андрэй "адтаяў" і сказаў, што купіць Тузіку сотавы тэлефон. "Ура! – радаваўся сабака. – Я змагу тэлефанаваць да Пеці з вёскі і наогул тэлефон - гэта крута!"
     
     Малюнак мастачкі Эльгі Паповай
     
      Заканчэнне казкі
     
      Гэтая казка на рускай мове