У кожнага чалавека ёсць свой маленькі ці вялікі дом, у якім ён жыве. А якія гэтыя дамы ва ўсіх нас розныя! Хтосьці жыве ў доме з аднаго пакоя і кухні, хтосьці ў кватэры вялікага шматпавярховага дома, у якім некалькі пад'ездаў, а хтосьці ў незвычайным па архітэктуры зусім унікальным доме. Усе мы любім свой дом і, калі з'язджаем далёка, нудзімся па ім.      У жывёл і ў птушак таксама ёсць свае дамы. Як жа без іх? Ніхто не жадае быць бяздомным. Дамы будуюць з любоўю, і атрымліваюцца яны прыгожыя, а часам і непаўторныя.
     Аднойчы мне давялося пабываць у адной цікаўнай лясной вёсцы, дзе ў вялікіх і маленькіх дамах жыло вялікае мноства самых розных звяроў і птушак. Як яны пазбіраліся разам? Гэта так і засталося для мяне загадкай.
     Шпацыруючы па лесе, я заўважыла наперадзе невялікую хатку на курыных ножках. Падышла бліжэй і ўбачыла, што ў там жывуць Пеўнік – залаты грабеньчык, Мышка-нарушка і Жаба-квакушка. Яны сядзелі за сталом і штосьці вельмі смачна ўпляталі. Не вырашаючыся ім перашкодзіць, я пайшла далей і побач з гэтай хаткай убачыла іншы дом, вялікі і шматпавярховы, сплецены з лазы і ўпрыгожаны бярозавымі завушніцамі. З кожнага акенца выглядвала па дзіцёнку. Хто гэта былі, па-вашаму? Вядома ж, звычайныя птушаняты. Акрамя таго – зусім розныя. Тут я ўбачыла Грачаня і Шпачаня, Галчаня і Вараняня, нават маленькага Верабейку.
     Дзе ж былі тым часам іх мамы? Там жа, у гэтых "кватэрах". Яны не выглядвалі з вокнаў, таму што былі ў клопаце па гаспадарцы. А дзеці кагосьці чакалі. Напэўна, сваіх дарагіх татаў.
     Далей стаяла ні то хатка, ні то "зямлянка". Яна ўрасла ў зямлю, а наверсе замест даху былі дзверцы з вельмі прыгожай ручкай. Непадалёку бегала маленькае Лісяня. Яно хавалася за кусцікам і штосьці камусьці крычала.
     Калі я прайшла трохі наперад, то ўбачыла хатку Ваўка. Гэта было зразумела, таму што побач з ёй бегала Ваўчанё. Яно гуляла з Лісянём у хованкі альбо ў нейкую іншую невядомую мне гульню.
     Яшчэ далей размясцілася бярлога Мядзведзя. Але ў ёй нікога не было. Мабыць, гаспадары-мядзведзі са сваімі дзецьмі медзведзянятамі сышлі на прагулку.
     Якіх толькі дамоў не было ў гэтай вёсцы! І вісячыя на дрэвах – дамы малпаў, і стаячыя на слупах – дамы буслоў. Але больш за ўсё мне спадабалася маленькая ляпная хатка Ластаўкі – "ластаўчынае гняздо". Яно было так па-майстэрску вылеплена, быццам сапраўдны скульптар зрабіў яго. Ва ўходзе у гняздо нехта зрабіў фігурныя дзверцы і акенца, а ўверсе над аканіцам красавалася кветка з васьмю пялёсткамі.
     На выйсці з лясной вёскі я сустрэла дзяцей, якія неслі поўныя кошыкі суніц, і разгаварылася з імі. Яны мне растлумачылі, што гэта гняздзечка выляпіў Ластаўка-тата для сваіх дзетак. Ён вельмі-вельмі стараўся! Таму яго хатка і атрымалася такая прыгожая і ўтульная.
     Сапраўды, як спяваецца ў песні, уся прыгажосць і ўтульнасць у нашым Доме залежаць ад “надвор'я” у ім. Калі мы дружныя, не сварымся і дапамагаем адно аднаму: мама – тату, тата – маме, дзеці – бацькам, бацькі – дзецям, тады і Дом наш будзе выдатным. Яму ж таксама прыемна, калі ў ім гучаць вясёлыя і добрыя галасы. А калі яшчэ і сачыць за тым, каб усё ў Доме было прыбрана, ён быў добра адрамантаваны, то ўсім нам будзе вельмі прыемна і ўтульна жыць у ім.
     
      Гэтая казка на рускай мове