Бабуля адпачывала ў сваім пакоі, а яе ўнучка, трэцякласніца Мілена, дапісвала ў сшытак хатняе заданне па матэматыцы. Дзяўчынка паднялася з крэсла, каб уключыць святло, бо на вуліцы стала цёмна. Зазірнула ў акно і ўбачыла, як з неба на зямлю падаюць першыя сняжынкі зімы!      Неўзабаве яна ўжо выходзіла з пад'езда, трымаючы Малыша за ланцужок. Яе маленькі сабачка спяшаўся хутчэй узлезці на горку, каб потым, перабегшы праз дарогу, патрапіць прама на знаёмы сквер. Тут заўсёды шпацыравалі людзі з сабакамі, і Малыш часта сустракаўся з сябрам, рыжым сабачкам з суседняга двара. Але сёння Малышу не пашанцавала. Сабачка аббег увесь сквер, не знайшоўшы нідзе любага сябра, і са смуткам у вочках паглядзеў на гаспадыню.
     А дзяўчынка думала зусім пра іншае. Яна назірала, як з неба ляцяць пухнатыя белыя сняжынкі. Неапісальнае захапленне прымушала мацней біцца ў грудзях яе сэрцайка!
     – Глядзі, Малыш, снег ідзе! Першы снег гэтай зімы! – маленькая сняжынка ўпала на рукаў паліто Мілены, нават не растаўшы. Потым другая, трэцяя, чацвёртая ляглі ёй прама ў далоньку. – Якія прыгожыя сняжынкі! Такія ажурныя, быццам зробленыя з самага тонкага ў свеце чароўнага крышталя! – захаплялася дзяўчынка. Яна нібы бачыла снег першы раз у жыцці.
     А Малыш, зірнуўшы на неба і адчуўшы на сваім чорным носіку мокрую снежную кропельку, толькі чмыхнуў і незадаволена вільнуў хвастом. Але раптам, нацягваючы ланцужок, ірвануўся наперад да вялікага куста бэзу.
     – Што ты там знайшоў? – спытала дзяўчынка. Яна падбегла да куста і ў вячэрнім прыцемку ўбачыла на траве маленькую птушачку. Кранула яшчэ цёплае цельца. Значыць, жывая!
     – Гэта верабейка! Зусім слабенькі, але яшчэ дыхае, – услых прамовіла Мілена. Яна падняла птушачку з зямлі і, асцярожна ўзяўшы ў далоньку, панесла дахаты.
     Дома разам з бабуляй яны агледзелі вераб'я. Прамылі і перавязалі параненае крылца.
     – Бядак! Як жа ён так параніўся? Яшчэ добра, што яго не знайшоў і не з'еў кот, – галасіла бабуля.
     Папіўшы вадзіцы і сагрэўшыся на цёплай падсцілцы ў скрынцы ад абутку, верабейка заснуў. Цяпер у трэцякласніцы да ўсіх школьных і хатніх спраў дадаўся яшчэ адзін клопат – догляд хворага вераб’я. Але Мілену гэта зусім не засмучала. Наадварот, яна вельмі старалася ўсё рабіць спрытна, каб заставаўся час на птушачку. Кожны дзень дзяўчынка ўважліва аглядала параненае крылца верабейкі, карміла яго. Неўзабаве той адужэў і змог лятаць па пакоі. Яго крыло зажыло. І тады Мілена з бабуляй вырашылі адпусціць птушачку на волю. Калі яны адчынілі акно, верабей пырхнуў і паляцеў у двор.
     – Вось і добра. Няхай ляціць! На волі ён адшукае сваіх братоў і будзе жыць так, як жыў раней, – сказала бабуля.
     А Мілена падумала: "Так! Няхай верабейка шукае сваю хату, пакуль яшчэ не вельмі холадна".
     Па вечарах, прагульваючыся разам з сабачкам па алеях сквера, дзяўчынка мімаволі ўзіралася ў той самы куст бэзу, пад якім у першы дзень зімы яны знайшлі хворую птушачку. У апусцелым скверы ўжо пачала кіраваць зіма. Яна атуліла белым дываном не толькі зямлю, але і дрэвы, кусты, нават прыцерушыла лаўкі.
     – Малыш! Ты не ведаеш, дзе наш верабейка? Можа ён паляцеў зімаваць на поўдзень? – жартавала дзяўчынка, дакладна ведаючы, што вераб'і, гэтак жа, як крумкачы і галкі, не пералётныя птушкі.
     А яе сабачка, захутаны ў цёплы камбінезончык, моўчкі бег па змёрзлай алеі. Часам ён нават узбіраўся да Мілены на рукі, бо баяўся адмарозіць маленькія лапкі...
     
     – Бабуля! Я зраблю птушкам кармушку з бутэлькі для вады і павешу яе ля нашага акна. Буду карміць вераб'ёў! – прамовіла Мілена, вярнуўшыся са шпацыру.
     Атрымаўшы бабулінае адабрэнне, у нядзелю дзяўчынка выразала дзірачку (па памеры трохі больш за вераб'я) у пустой поліэтыленавай бутэльцы. Затым абгарнула дзірачку скотчам так, каб птушачка выпадкова не падрапаліся аб вострыя краі бутэлькі.
     – Пайшлі, Малыш! Павесім кармушку, – паклікала яна сабачку. А той, зразумеўшы, пра што ідзе гаворка, радасна віляючы хвосцікам, пабег да ўваходных дзвярэй.
     – Цяпер наша кармушка гатовая! – сказала Мілена, прывязаўшы бутэльку за вяровачку да галінкі высокага куста, які рос пад акном.
     Прайшоў толькі адзін дзень, і птушкі знайшлі новую кармушку. Цэлая чародка вераб'ёў прыляцела і ўселася на куст. Птушкі па чарзе залазілі ў кармушку, каб паесці свежага хлеба і семачак...
     
     – Я сёння бачыла ў тваёй кармушцы таго самага вераб'я, – сказала бабуля, з усмешкай гледзячы на расчырванелую ад марозу ўнучку, якая толькі што вярнулася са школы.
     – Праўда? Бабуля, ты ўпэўнена, што гэта быў наш верабейка?
     Мілена зняла шубку, боцікі і падбегла да акна. У кармушцы сядзела маленькая шэранькая птушачка і дзюбала пшано. Яго бабуля насыпала раніцай, калі хадзіла ў краму. Яшчэ некалькі птушачак сядзелі на галінках. Дзяўчынка ўважліва разглядала вераб'ёў. Але зразумець, які з іх той, яе, яна не магла. Гэтыя птушкі такія падобныя адно на адну!
     – Добра, бабуля, што я павесіла кармушку! – пахваліла сябе Мілена. – Зараз нашы вераб'і не памруць ад холаду і голаду. Праўда? Яны дажывуць да вясны.
     – Гэта так. Малайчынка, ты клапоцішся аб іх! – бабуля абняла ўнучку і прыціснула да сябе.
     А Малыш, які яшчэ нядаўна салодка драмаў у крэсле, ужо ва ўсю круціўся каля ног гаспадынькі. Яму так хацелася пабегаць там, дзе падаў дробны белы сняжок і свяціла сонейка.
     – Трохі пачакай! Я паабедаю, а потым зважу цябе на вуліцу, – сказала дзяўчынка і пайшла ў ванны пакой мыцца.
     
     Гэты аповед на рускай мове