Світала. Аленяня, якога звалі Цім, паднялася на ножкі і, яшчэ не расплюшчыўшы цалкам свае прыгожыя вочкі, пацягнулася са сну.      – У-ў-у! – праспяваў Тім.
     Для яго гэта азначала: "Вітаю цябе, новы добры дзень!" Але ўжо праз хвіліну Цім шырока расплюшчыў вочы, натапырыў вушкі і канчаткова прачнуўся.
     Побач з Цімам, у густой траве, яшчэ адпачывала яго мама Аленіха і малодшы брацік Гудзік. Учора аленяняты з мамай доўга гулялі па лесе. У нізіне журчаў ручай. Гудзік пабег да яго, яму захацелася напіцца ключавой вадзіцы. Але тут ён неспадзявана ўчапіўся ножкай за сук сухога дрэва, які тырчаў з зямлі, і балюча падрапаўся. Малыш нават заплакаў. Падышла мама, пашкадавала і супакоіла сыночка. Драпіну памылі ў ручаі ад бруду і прыклалі да яе вялікі чысты лісцік трыпутніка.
     – Не хвалюйся, сыночак, – сказала Гудзіку мама. – Твая ранка хутка зажыве. Трыпутнік яе залечыць, – і Аленіха пацалавала сыночка ў белую плямку на яго галоўцы.
     Ох, гэтыя белыя плямкі! Уся спінка ў аленянят абсыпана імі. І адкуль такія плямкі ўзяліся? І навошта? Невядома. Затое вушкі з вострымі кончыкамі нават вельмі патрэбныя малянятам-аленянятам. Затым, каб лепш чуць усе шоргаты лесу і своечасова заўважаць небяспекі, якія могуць прыйсці з любога боку. Гэта і ваўкі, і мядзведзі, і рысь! Мама кожны дзень вучыць аленянят быць асцярожнымі на шпацырах у лесе.
     Цім успамінаў учарашнія прыгоды. "Аднак цяпер яшчэ вельмі рана. Усе злыя звяры спяць", – думаў ён. Малому так захацелася пагуляць па лесе, што ён не вытрымаў і паціху, каб не абудзіць Гудзіка, падышоў да мамы і папрасіў у яе дазволу на шпацыр.
     – Куды ж ты пойдзеш адзін? Бачыш, Гудзік хворы. Я не магу яго тут пакінуць аднаго, – прашаптала яму ў адказ мама.
     – Я тут, поруч з вамі, зусім трошкі пагуляю! – аленянё жаласна скрывіла свой носік.
     І мама адпусціла сына, але толькі на паўгадзіны. Вочы Ціма заіскрыліся ад радасці, і ён пабег на шпацыр.
     
     Што ж малыш убачыў у ранішнім лесе?
     Вось на сонечнай палянцы ялінка распушыла зялёныя калючыя іголачкі. Цім ведае, як ялінка прыемна пахне. Ён дакрануўся да галінкі носікам і ўдыхнуў гэты цудоўны водар. Ад радасці і шчасця малы падскочыў высока-высока ўгару! А там, высока ў небе, пырхаў Матылёк.
     – Вітаю! – усміхнуўся Цім Матыльку.
     – Здароў! – прапішчаў у адказ Матылёк тоненькім галаском. Ён падляцеў да аленяняці блізка-блізка і стаў разглядаць яго спінку:
     – Якія прыгожыя плямкі на тваёй спінцы! Яны падобныя на белыя кветачкі.
     – Не, яны падобныя на твае белыя крылцы, – пажартавала аленяня.
     – Уначы мае крылцы так балелі, так балелі! – пажаліўся Матылёк. – Усё таму, што я ўчора, каб дабрацца сюды, пераляцеў праз тры вялікія палі. Тут, на сонечнай палянцы, расце шмат духмяных кветак.
     – Трэба было да крылцаў прыкласці трыпутнік, – параіла аленяня. – Мая мама так лечыць браціка. Ён учора падрапаў ножку.
     – Не. Я проста стаміўся. За ноч мае крылцы адпачылі, і цяпер я зноў лётаю. Але, усё роўна, дзякуй табе за параду! – падзякаваў Матылёк.
     – Калі ласка, – усміхнуўся Цім. – Будзь здаровы!
     І аленяня ўцякло з сонечнай палянкі ў ранішні лес. А там велізарныя сосны і елкі стаяць, нават не зварухнуўшыся. "Напэўна, яны яшчэ не прачнуліся", – падумаў Цім і пабег яшчэ далей па лесе.
     Раптам аленяня натапырыла вушкі і прыслухалася. Аднекуль зверху даносіўся нечы звонкі галасок:
     – Ты не бойся, змаж яму вочка! Савяня паправіцца, вось убачыш! – казаў хтосьці, седзячы на галінцы старога дуба.
     Малы зірнуў угару і ўбачыў пухнаты вавёрчын хвост. "А! Гэта вавёрка Вера кагосьці лечыць", – зразумеў Цім. Ён ведаў, што вавёрка Вера – галоўная лекарка яго роднага лесу. Яму аб гэтым казала мама.
     – Добрай раніцы, цётка Вера! Каго вы лечыце? – крыкнуў Тім, гледзячы ўгару, туды, дзе сядзела вавёрка.
     – Гэты ты, аленяня? Добрай раніцы! Ды вось у Савы ў дупле маленькае Савяня захварэла. Інфекцыя патрапіла ў вочка. Я прынесла ёй лекі – мазь з кедравых арэшкаў.
     – Можа, трэба прыкласці трыпутнік? Ён лечыць раны, – параіў Цім. – Так мая мама лечыць браціку ножку.
     – Ды не, вочка трэба лячыць кедравай маззю, – перабіла яго вавёрка. – Перадавай прывітанне маме, аленянё. Няхай твой брацік хутчэй здаравее!
     – Дзякуй! – Цім падскочыў і ўдзячна кіўнуў галоўкай. – Але ж мне ўжо пара вяртацца, – зразумеў ён і пабег назад да мамы.
     
     І няхай малы нікога не палячыў за час свайго кароткага шпацыру. Усё-такі ён быў вельмі прыветлівы і добразычлівы пры сустрэчы са сваімі суседзямі па лесе. А пасля шпацыру настрой Ціма стаў яшчэ лепш. Ён, радасны, прыбег да мамы з брацікам і, усміхнуўшыся, весела прамовіў:
     – Добрай раніцы, матуля! Добрай раніцы, Гудзік! Вам перадаваў прывітанне ўвесь лес, а вавёрка Вера пажадала добрага здароўя!
     
     Гэтая казка на рускай мове