– Добры дзень! – сказаў камусьці зусім новы невялікі самалёт, толькі што прыбыўшы ў аэрапорт пасля выпрабавальных палётаў.      Самалёт быў трохі ўсхваляваны. Сёння ў яго павінен адбыцца першы ў жыцці вялікі пералёт і ні куды-небудзь, а на Паўднёвы полюс Зямлі, у Антарктыду!
     – Прывітанне! – адказаў яму другі самалёт, які стаяў побач з ім каля ўзлётнай паласы.
     Было відаць, што гэты самалёт не навічок і ўжо здзейсніў шмат цікавых пералётаў.
     – Ты першы раз ляціш? – спытаў бывалы самалёт у навічка.
     – Так! – ганарліва, але трохі бянтэжачыся, прызнаўся новенькі самалёт. – Я лячу ў Антарктыду! Напэўна, павязу палярнікам Ёлку. Вельмі хутка прыйдзе Новы год, а там, у Антарктыдзе, я чуў, вельмі холадна, і елкі не растуць.
     – Ведаю, – адказваў бывалы самалёт. – Я шмат разоў перавозіў туды вялікія грузы і нават людзей. Цяпер у нас зіма, а там лета, увесь час свеціць сонца. Яно не сыходзіць за гарызонт. Гэтая пара года на Паўднёвым полюсе завецца палярным днём. Але нават улетку ў Антарктыдзе холадна, таму што яе зямля пакрыта тоўстым пластом лёду і снега. Улетку лёд і снег пачынаюць раставаць на сонцы, і вялікія ручаі, падобныя на сапраўдныя рэкі, цякуць з ледзяных гор да мора. Лёд адколваецца ад Антарктыды, і тады ў моры плаваюць айсбергі з лёду. А яшчэ навуковыя палярнікі выявілі, што ў Антарктыдзе шмат азёр, якія размешчаны ўсярэдзіне яе, пад лёдам.
     – Як цікава! – новенькі самалёт з захапленнем паглядзеў на свайго суседа. – А ты не ведаеш, хто яшчэ жыве ў Антарктыдзе, акрамя навукоўцаў-палярнікаў? Дзеці там жывуць?
     – Вядома, не. На гэтым самым халодным кантыненце Зямлі жывуць і працуюць толькі дарослыя, дзяцей туды не бяруць.
     – Вось я і падумаў, што вунь таго юнака з Ёлкай не возьмуць у Антарктыду, ён яшчэ зусім малы, – засмуціўся новенькі самалёт, паказваючы на хлопчыка гадоў шасці, які разам з мамай стаяў недалёка ад самалёта.
     У руках мамы была скрынка з тортам, а ў малога – Ёлка. Напэўна, яны кагосьці чакалі. Таму што, калі да новенькага самалёта падышлі лётчыкі і сталі яго рыхтаваць да адлёту, мама і хлопчык звярнуліся да іх:
     – Калі ласка, перадайце палярнікам гэтую Ёлку з тортам і павіншуйце іх з надыходзячым Новым годам! – папрасіла мама.
     – А гэты ліст для майго таты, – сказаў хлопчык, перадаўшы канверт камандзіру экіпажа.
     – Мы ўсё зробім, як вы просіце. Не хвалюйцеся! – Паабяцалі пілоты і пайшлі садзіцца ў самалёт.
     – Да спаткання! – прагудзеў новенькі самалёт свайму сябру. – Паслязаўтра я вярнуся!
     – Да сустрэчы! – адказаў бывалы самалёт.
     – У добры час! – крычалі мама з хлопчыкам і махалі пілотам рукамі.
     Новенькі самалёт падняўся ў неба і паляцеў. Яму зусім не было страшна. Таму што ім кіравалі вопытныя пілоты.
     Доўга працягваўся пералёт. Самалёт ныраў то пад аблокі, то ляцеў над імі і ўвесь час цікавіўся ў аблокаў – ці хутка будзе Антарктыда.
     – Не, – адказвалі аблокі. – Пад намі яшчэ толькі Азія.
     Праходзіў час, і самалёт ізноў задаваў усё тое ж пытанне.
     – Не, – адказвалі яму сустрэчныя аблокі. – Пад намі цяпер Паўднёвы акіян.
     Але вось у небе з'явіліся новыя аблокі. Яны абдзімалі самалёт ледзяным холадам.
     – Вы ляціце з Антарктыды? – спытаў самалёт.
     – Так! – адказалі халодныя аблокі. – Ты сам хутка даляціш да яе.
     І сапраўды, самалёт убачыў наперадзе штосьці асляпляльна белае і яркае. Яно ўсё зіхацела на сонцы.
     – Прыбываем у Антарктыду! – сказаў камандзір экіпажа і пасадзіў самалёт прама на ледзяную пляцоўку каля палярнай станцыі. Добра, што для пасадкі новенькі самалёт выпусціў не шасі, а спецыяльныя пасадачныя лыжы. Ён праехаў па лёдзе і спыніўся.
     Да самалёта падбеглі палярнікі. Яны выносілі з яго розныя грузы. Гэта былі нейкія скрынкі з прыборамі, ежай і адзеннем. Убачыўшы Ёлку і торт, палярнікі сталі падобныя на маленькіх дзяцей. Яны весяліліся, смяяліся і нават скакалі ад радасці! Ужо вельмі хутка прыйдзе Новы год, і цяпер упершыню на Паўднёвым полюсе будзе сустракаць свята зялёная прыгажуня Ёлка!
     Падзякаваўшы лётчыкам за навагоднія падарункі і віншаванні з надыходзячымі святамі, палярнікі паставілі Ёлку побач са сваім палярным домам, а потым сталі яе ўпрыгожваць. "Дзе ж ліст хлопчыка?" – падумаў самалёт. Аднак, калі камандзір экіпажа перадаў пісьмо самаму высокаму палярніку, самалёт здагадаўся, што гэта і ёсць тата таго самага хлопчыка. Палярнік тут жа прачытаў ліст і ўсміхнуўся. Потым пацалаваў канверт. І самалёт зразумеў, як кахае палярнік свайго сына і жонку.
     Новенькі самалёт не заўважыў, як заснуў. Напэўна, ён вельмі стаміўся з дарогі. Прачнуўшыся, самалёт убачыў незвычайнае гледзішча. Каля Ёлкі хадзілі пінгвіны і разглядвалі ёлачныя цацкі. А затым з мора прыляцелі птушкі, падобныя на вялікіх чаек – гэта былі буравеснікі. Яны таксама, як і пінгвіны, ніколі ў жыцці не бачылі навагодняй Ёлкі і з цікаўнасцю пачалі яе разглядаць.
     Самалёт агледзеўся. З аднаго боку ён убачыў цёмную ваду – гэта было мора. Удалечыні плавалі асляпляльна белыя айсбергі, а ля берага і на беразе віднеліся цёмныя фігуркі пінгвінаў і цюленяў. З іншага боку ад самалёта была зямля, дакладней, не зямля, а белы лёд і горы з лёду.
     – Якая яна халодная і неабжытая, гэта Антарктыда! – падумаў самалёт. – Каб тут жыць, трэба быць вельмі моцным, адважным і цягавітым. Я рады, што прывёз палярнікам з дому падарункі, а галоўнае – Ёлку. Цяпер і ў Антарктыдзе змогуць па-сапраўднаму, як дома, сустрэць Новы год.
     
     
     Гэтая казка на рускай мове