На беразе бязмежнага мора жылі чайкі, і раслі высокія, амаль да неба стройныя прыгожыя дрэвы: кіпарысы і таполі, платаны і дубы, хвоі і каштаны, кедры і піхты. Дрэвам вельмі хацелася, каб птушкі вілі на іх галінах свае гнёзды і гадавалі там маленькіх птушанят. Гэта так цікава! Але чайкі наадрэз адмовіліся жыць на дрэвах, ім падабалася толькі мора. Яны гатовыя былі гадзінамі плёскацца ў салёнай марской вадзе, лавіць рыбу альбо лашчыцца на ўзбярэжжы пад гарачымі прамянямі сонца.      І тады дрэвы вырашылі папрасіць парусны Карабель, які адпраўляўся ў кругасветнае вандраванне, каб ён угаварыў ластавак, якія жылі ў Афрыцы, прыляцець да іх у госці на бераг Чорнага мора.
     – Ты раскажы ім, што вясной і летам у нас вельмі цёпла і прыгожа! Ластаўкам тут абавязкова спадабаецца!
     – Добра! – адказаў парусны Карабель. – Я думаю, што птушкі пагодзяцца і абавязкова прыляцяць да вас. Чакайце ластавак вясною.
     Наступнай раніцай Карабель адплыў.
     Усю зіму кіпарысы і таполі, платаны і дубы, хвоі і каштаны, кедры і піхты марылі пра тое, як аднойчы да іх прыляцяць з-за мора чарнакрылыя ластаўкі. Як яны саўюць на зялёных галінках гнёзды, каб гадаваць у іх маленькіх птушанят. Як ластаўкі будуць лётаць уздоўж берага мора, лавіць у паветры мошак і жучкоў, карміць імі птушанят, як будуць спяваць сваім птушанятам ласкавыя і пяшчотныя калыскавыя песенькі.
     Прыйшла вясна. На дрэвах зазелянелі маладзенькія лісточкі і іголачкі. І неўзабаве ўсе ўбачылі, што з-за мора ляціць чарада чарнакрылых ластавак, а цёплы марскі Ветрык дзьме на іх крылцы, дапамагаючы птушачкам хутчэй дабрацца да берага.
     – Ура! – узрадаваліся дрэвы.
     Яны наперабой сталі ўпрошваць ластавак звіць на іх галінах свае гняздзечкі.
     – Мы самыя высокія і стройныя! – шумелі кіпарысы. – Ластаўкі, ляціце да нас!
     – Няпраўда! Гэта мы самыя высокія і стройныя! – шамацелі лістотай таполі. – Ластаўкі, ляціце сюды!
     – А вось і не! Мы самыя высокія і стройныя! – даказвалі кедры, піхты, хвоі і дубы.
     Ад такога шуму на беразе мора пачалася жудасная неразбярыха. Усе дрэвы размахвалі галінамі і клікалі да сябе ластавак. Маленькія птушачкі зусім разгубіліся і не ведалі, што ім рабіць! Ад страху яны забіліся ў шчыліны прыбярэжнай скалы. Там яны хутка зляпілі з гліны ўтульныя цёплыя, зачыненыя ад шуму і мітусні гняздзечкі і пасяліліся ў іх.
     З тых часоў ніводная Ластаўка, якая прылятае жыць на ўзбярэжжа мора, не ўе сваё гняздзечка на дрэвах.
     
     Гэтая казка на рускай мове