Кожны год на Зямлі распускаюцца мільёны кветак. Яны такія розныя, але ўсе без выключэння цудоўныя. Зірніце на кветку, што расце каля вашай хаты, у садзе, полі ці ў лесе. Якой бы яна ні была, зусім малюсенькай ці велікай, вы будзеце зачараваныя яе казачнай прыгажосцю.      У мясцовасці, дзе я жыву, узімку выпадае многа снегу, а ўвесну сонейка ператварае яго ў ручайкі талай вады. Як толькі растане снег, на палянках у лесе, на лугах, у садах, на клумбах, каля хат распускаюцца і цвітуць да позняй восені дзіўныя стварэнні - кветкі.
     Сёння я распавяду вам казку пра маленькую кветачку, якая кожны год ранняй вясной распускаецца ў лесе самай першай і спяшаецца на спатканне з Сонцам. Яе імя − Падснежнік.
     Прыйшла вясна. Сонейка стала часцей выглядваць з-за шэрых аблокаў. Яно асвятліла палянкі ў лесе і растапіла снег. А як толькі зямля трохі адагрэлася, з яе паказаліся малюсенькія парасткі травы і кветак. Ім так спадабалася яркае сонечнае святло, што яны сталі вельмі быстра расці, цягнуцца ўгару да Сонейка і неўзабаве ўкрылі зямлю рознакаляровым дываном з кветак і зялёнай травы.
     Толькі маленькая вельмі далікатная белая кветачка ніяк не магла ўгнацца за ўсімі. Высокія травінкі і кветкі, нібы густы дрымучы лес, закрывалі ад яе сонечнае святло, не даючы сагрэцца і падужэць.
     − Мне таксама трэба ўбачыць Сонейка, − казала кветка.
     Яна прасіла травінкі расступіцца і прапусціць яе да Сонейка. Але тоненькі галасок маленькай кветачкі не чулі высокія травінкі і вялікія кветкі. Ім не было справы да малечы. Галоўнае, што яны самі маглі з ранку да ночы сагравацца пад цёплымі прамянямі. А таму добра раслі ў вышыню і станавіліся больш моцнымі.
     Маленькая кветачка замярзала. Ніводзін сонечны праменьчык не патрапіў на яе галоўку, не адагрэў яе далікатныя белыя пялёсткі. Кветачка сумна схіліла сваю галоўку і заплакала.
     Прайшла вясна, затым лета, восень, зіма, і зноў настала вясна. Але і гэтай вясной кветачцы не пашанцавала. Яна не змагла ўбачыць Сонейка. А яно не ведала пра тую бяду. Толькі адна Зямля шкадавала малечу і прыдумала вось што.
     Яна сказала кветачцы:
     − У наступным годзе, ранняй вясной, калі снег яшчэ не растане, ты не чакай, каб ён растаў, а з ўсяе сілы старайся расці. Імкніся ўгару да Сонейка і не бойся халоднага снегу! Тады ты будзеш першай і пераможаш!
     Кветачка так і зрабіла. Як толькі прыйшла вясна, яна з ўсяе сілы стала прабівацца скрозь рыхлы снег. Ёй нават не было холадна, таму што яна ведала, там, за гэтым снегам, жыве Сонейка, якое сагрэе яе.
     А калі маленькая кветачка ўбачыла чыстае блакітнае неба і Сонейка, то закрычала ад радасці:
     − Ура! Я бачу сонечнае святло. Добры дзень, дарагое Сонейка!
     І яно адказала, с захапленнем паглядзеўшы на незнаёмку:
     − Добры дзень, маленькая, але неверагодна адважная кветачка! Я вельмі радая, што ты не пабаялася халоднага снегу.
     Ва ўзнагароду за адвагу Сонейка вырашыла адагрэць тоненькаю сцяблінку кветкі і яе бялявую галоўку. Яно тут жа адправіла да кветкі свае самыя гарачыя прамяні. Ад такога цяпла ўвесь снег на сонечнай палянцы ўмомант растаў. І тады лес убачыў, як уся палянка пакрылася дываном з дзіўных, вельмі далікатных маленькіх беласнежных кветак!
     Гэта былі падснежнікі − першыя вясновыя кветкі, маленькія братачкі і сястрычкі маляняці − Падснежніка, які самым першым з усіх кветак прабіўся скрозь снег, каб убачыць вясновае Сонейка і пазнаёміцца з ім.
     
     Казку агучыла Ліка Пташук
     
     
     Гэтая казка на рускай мове