property:youtubeUrl:http://www.youtube.com/v/ojf3ZqU6kO8?version=3
     
Усе мамы і таты любяць сваіх дзяцей. Калі маленькае дзіця хварэе, бацькі вельмі хвалююцца і імкнуцца зрабіць усё магчымае і немагчымае, каб толькі яно паправiлася хутчэй. Яны купляюць дзіцяці дарагія лекі і смачную ежу, цёпла апранаюць і, вядома ж, забаўляюць: чытаюць цікавыя кніжкі, паказваюць вясёлыя мультыкі і дазваляюць гуляць з самымі любімымі цацкамі. Вядома, калі ў дзіцяці добры настрой, яно лягчэй здаравее.      Аказваецца, што такiм жа чынам птушкі лечаць сваіх маленькіх птушанят.
     У сям'і ластавак захварэў самы маленькі сыночак Чык. Ён яшчэ не ўмеў лётаць, таксама як і яго здаровыя брацiкі і сястрычкі. Але ў той час, як яны раслі дужымі і здаровымі, малыш чамусьці дрэнна еў, быў зусім слабенькім і нават не мог добра памахаць крылцамі.
     А мама з татам так стараліся, так стараліся! Яны ўвесь час насілі сваім малюткам чарвячкоў і жучкоў, паілі вадзіцай. Але самы маленькі іх сынок Чык усё роўна быў невясёлым.
     – Паглядзі, які ён слабенькі, – казала мама-ластаўка тату-ластаўцы. – Нам трэба падбадзёрыць малога. Давай прынясём у гняздо самую прыгожую кветку, якая расце на палянцы ў лесе і пераліваецца ўсімі колерамі Вясёлкі. Ён паглядзіць на яе і павесялее!
     – Так і зробім! – пагадзіўся тата-ластаўка.
     Бацькі паляцелі ў глыб лесу. Неўзабаве птушкі вярнуліся з вялікай яркай кветкай і паклалі яе ў сярэдзіну гнязда. Птушанятам кветачка так спадабалася, што яны ўсе разам заціўкалі ад захаплення. Нават слабенькi малыш Чык павесялеў. Такіх яркіх і вясёлых фарбаў ён яшчэ ніколі не бачыў!
     – Якая цудоўная кветка! – радасна ціўкалі птушаняты.
     – Яна такая прыгожая, таму што ўвабрала ў сябе ўсе колеры Вясёлкі,– растлумачыў тата-ластаўка.
     Пачуўшы гэта, самы маленькі Чык пацікавіўся:
     – Тата! А што такое Вясёлка? Якога яна колеру?
     – Вясёлка гэта… – тата задумаўся. – Як табе растлумачыць! Яна бывае пасля навальніцы. Тады на небе з'яўляецца рознакаляровая вельмі вялікая дуга, якая размалёўвае неба сваімі яркімі фарбамі.
     – А ты пакажаш нам Вясёлку? – ізноў спытаў малыш Чык.
     – Пакажу абавязкова! – паабяцаў тата.
     Пасля гэтай гутаркі прайшло некалькі вельмі доўгіх, як здалося птушанятам, дзён. Малыш Чык павесялеў і прыкметна падужэў. Ён ужо лепш еў і хутчэй махаў сваімі крылцамі. Нарэшце, здалёку прыйшла навальніца. Лес накрыла вельмi цёмная хмара. Вядома, было страшна, таму што грукатаў гром і зіхацела маланка! Затое пасля навальніцы на небе з'явілася цудоўная рознакаляровая дуга.
     Гэта і была тая самая Вясёлка! Яна асвятліла палову неба сваім чароўным святлом. Вось толькі птушаняты яе не бачылі, бо Вясёлка красавалася за лесам, там, дзе канчалася цёмная хмара і пачыналася блакітнае неба. А гняздо птушак было на пачатку лесу. Птушаняткі не змаглі разгледзець Вясёлку з-за вялікіх дрэў. Яны засланілі яе ад ластавак!
     – Дзе ж Вясёлка? – спыталі птушаняткі ў таты.
     – Не ведаю. Зараз я злятаю і пагляджу, дзе яна.
     І тата паляцеў, але неўзабаве ён вярнуўся.
     – Яна там, за лесам, – засмуціўся ён. – Хутка Вясёлка растане ў небе, і вы яе не ўбачыце.
     – Паляцім, прыцягнем яе сюды! – здагадалася мама-ластаўка.
     – Разумніца! – пахваліў маму тата за яе адважную прапанову.
     Бацькi маленькiх птушанят пяляцелi за Вяселкай. А праз некалькі хвілін іх дзеці любаваліся цудоўнымі нябеснымі колерамі: ад цёмна-бэзавага да бледна-блакітнага, ад жоўтага і пяшчотна-ружовага да цёмна-бардовага. Гэта была вельмі прыгожая Вясёлка, якую мама і тата насілу ўтрымлівалі дзюбамі з двух бакоў!
     Праз некаторы час Вясёлка растала ў небе, не пакінуўшы нават следу. Аднак у малянят засталося яркае і незабыўнае ўражанне ад убачанага iмi дзiвоснага цуду – Вясёлкі.
     Неўзабаве птушаняты падужэлі і пачалі лётаць. А калі зноў прайшла навальніца, яны ўжо ўсе разам паляцелі глядзець на Вясёлку, якая быццам чараўніца асвятліла неба сваімі дзіўнымi прыгожымі фарбамі!
     
      Гэтая казка на рускай мове